The boon granted by Siva! | Drona-Parva-Section-081 | Mahabharata In Tamil
(பிரதிஜ்ஞா பர்வம் – 10)
பதிவின் சுருக்கம் : சிவனும் கிருஷ்ணனும் ஒன்றெனக் கண்டு மலைத்த அர்ஜுனன்; கிருஷ்ணனையும் அர்ஜுனனையும் ஒரு தடாகத்திற்கு அனுப்பிய சிவன்; வில்லையும் அம்பையும் சிவனிடம் கொடுத்த கிருஷ்ணார்ஜுனர்கள்; ஆயுதம் பயன்படுத்த வேண்டிய முறையை அறிந்து கொண்ட அர்ஜுனன்…
சஞ்சயன் {திருதராஷ்டிரனிடம்} சொன்னான், "அப்போது பார்த்தன் {அர்ஜுனன்}, மகிழ்ச்சிமிக்க ஆன்மாவுடன் கரங்களைக் குவித்து, காளையைத் தன் அடையாளமாக {காளையைக் கொடியாகக்} கொண்டவனும், அனைத்து சக்திகளின் கொள்ளிடமுமான அந்தத் தேவனை (ஆச்சரியத்தில்) கண்களை விரித்துப் பார்த்தான். ஒவ்வொரு இரவும் வாசுதேவனுக்கு {கிருஷ்ணனுக்கு} அவன் செலுத்திய காணிக்கைகளை, அந்த முக்கண் தேவனின் {சிவனின்} அருகில் கண்டான். பிறகு அந்தப் பாண்டுவின் மகன் {அர்ஜுனன்} மனப்பூர்வமாகக் கிருஷ்ணன், சர்வன் {சிவன்} ஆகிய இருவரையும் வணங்கிப் பின்னவனிடம் {சிவனிடம்}, “தெய்வீக ஆயுதத்தை (அடைய) விரும்புகிறேன்” என்றான்.
விரும்பிய வரத்தை வேண்டிய பார்த்தனின் {அர்ஜுனனின்} இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்ட தேவன் சிவன், புன்னகையுடன் வாசுதேவனிடமும், அர்ஜுனனிடமும், "ஓ! மனிதர்களில் முதன்மையானவர்களே, உங்களுக்கு நல்வரவு. உங்கள் மனத்தின் விருப்பத்தையும், நீங்கள் இங்கே வந்த காரியத்தையும் நான் அறிவேன். நீங்கள் விரும்பியதை நான் தருவேன். ஓ! எதிரிகளைக் கொல்பவர்களே, இந்த இடத்திற்கு வெகு அருகில், அமிர்தம் நிறைந்த தெய்வீகத் தடாகம் ஒன்று இருக்கிறது. சில காலத்திற்கு முன்பு, அந்த எனது தெய்வீக வில்லும், கணையும் அங்கே வைக்கப்பட்டன. அதைக் கொண்டே தேவர்களின் எதிரிகள் அனைவரையும் போரில் நான் கொன்றேன். கிருஷ்ணா, அந்தச் சிறந்த வில்லில் கணையைப் பொருத்தி இங்கே கொண்டு வருவாயாக" என்றான் {சிவன்}. சிவனின் இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட வாசுதேவன் {கிருஷ்ணன்}, அர்ஜுனனுடன் சேர்ந்து "அப்படியே ஆகட்டும்" என்றான்.
பிறகு, நூற்றுக்கணக்கான தெய்வீக அற்புதங்களைக் கொண்டதும், அனைத்துப் பொருளையும் அருள வல்லதும், காளையைத் தன் அடையாளமாகக் {காளைக்கொடி} கொண்ட தேவனால் {சிவனால்} குறிப்பிடப்பட்டதுமான அந்தப் புனிதத் தடாகத்திற்குச் சிவனின் துணைவர்கள் அனைவரின் துணையுடன் அந்த வீரர்கள் இருவரும் புறப்பட்டுச் சென்றனர். முனிவர்களான நரனும், நாராயணனும் (அஃதாவது, அர்ஜுனனும், வாசுதேவனும் {கிருஷ்ணனும்}) அந்தத் தடாகத்திற்கு அச்சமில்லாமல் சென்றனர்.
சூரியவட்டிலைப் போன்றப் பிராகாசமுடன் இருந்த அந்தத் தடாகத்தை அடைந்த அர்ஜுனனும், அச்யுதனும் {கிருஷ்ணனும்}, அதன் நீருக்குள் ஒரு பயங்கரப் பாம்பைக் கண்டனர். மேலும் அங்கே ஆயிரம் {1000} தலைகளைக் கொண்ட மற்றுமொரு பாம்பையும் கண்டனர். நெருப்பின் பிரகாசத்தைக் கொண்ட அந்தப் பாம்பு {நெருப்பின்} கடுந்தழல்களைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தது. அப்போது, கிருஷ்ணனும், அர்ஜுனனும், நீரைத் தொட்டுத் தங்கள் கரங்களைக் குவித்து, காளையைத் தன் அடையாளமாகக் {காளைக்கொடி} கொண்ட தேவனை {சிவனை} வணங்கி அந்தப் பாம்புகளை அணுகினர். வேதங்களை அறிந்தவர்களான அவர்கள் அந்தப் பாம்புகளை அணுகும்போதே, அளவிலா சக்தி கொண்ட பவனை {சிவனைத்} தங்கள் நேர்மையான ஆன்மாக்களால் வணங்கியபடியே, ருத்ரனைப் புகழ்ந்து வேதங்களில் உள்ள {சதருத்ரியம் என்ற} நூறு பத்திகளை {ஸ்லோகங்களை} உரைத்தனர்.
அந்த ருத்ரத் துதிகளுடைய சக்தியின் விளைவால் அந்தப் பயங்கரப் பாம்புகள் இரண்டும், தங்கள் பாம்பு வடிவங்களைத் துறந்து, எதிரிகளைக் கொல்லும் வில் மற்றும் கணையின் வடிவை ஏற்றன. (தாங்கள் கண்டதில்) நிறைவுற்ற கிருஷ்ணனும், அர்ஜுனனும் பெரும் பிரகாசம் கொண்ட அந்த வில்லையும் கணையையும் கைப்பற்றினர். பிறகு அந்த உயர் ஆன்ம வீரர்கள் {கிருஷ்ணனும், அர்ஜுனனும்} சிறப்புமிக்க மஹாதேவனிடம் {சிவனிடம்} அவற்றைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தனர். அப்போது சிவனுடைய உடலின் ஒருபகுதியில் இருந்து பழுப்பு நிறக் கண்களைக் கொண்ட ஒரு பிரம்மச்சாரி வெளிவந்தான். தவத்தின் புகலிடமாக அவன் தெரிந்தான். நீலத் தொண்டையும், சிவப்பு குழல்களும் கொண்ட அவன் பெரும் பலம் கொண்டவனாகவும் இருந்தான்.
அந்தச் சிறந்த வில்லை எடுத்த அந்தப் பிரம்மச்சாரி (வில் மற்றும் தனது பாதம் ஆகிய இரண்டையும் முறையாக வைத்துக் கொண்டு) நிலையாக நின்றான் [1]. கணையை வில்லின் நாணில் பொருத்திய அவன், பின்னதை {வில்லை} முறையாக வளைக்கத் தொடங்கினான். நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஆற்றலைக் கொண்ட அந்தப் பாண்டுவின் மகன் {அர்ஜுனன்}, அவன் {அந்த பிரம்மச்சாரி} விற்பிடியைப் பிடித்திருக்கும், நாணை வளைக்கும், பாதங்களை நிலைநிறுத்தும் முறைகளைக் கண்டும், பவனால் {சிவனால்} உச்சரிக்கப்பட்ட மந்திரங்களைக் கேட்டும் அனைத்தையும் முறையாகக் கற்றான். வலிமையும், பலமும் மிக்க அந்தப் பிரம்மச்சாரி அந்தக் கணையை அதே தடாகத்தில் ஏவினான். மேலும் அவன் அந்த வில்லையும் அதே தடாகத்தில் மீண்டும் வீசியெறிந்தான்.
[1] வேறொரு பதிப்பில் இவ்வரி, "அவர் அந்த உத்தமமான வில்லைக் கையிலெடுத்து ஏகாக்ரசித்தராகி வீரன் நிற்கும் நிலைமையோடு நின்றார்" என்றிருக்கிறது.
நல்ல நினைவுத்திறனைக் கொண்ட அர்ஜுனன், தன்னிடம் பவன் {சிவன்} மனம்நிறைந்தான் என்பதை அறிந்தும், காட்டில் தனக்குப் பின்னவன் {சிவன்} அளித்த வரத்தையும், தனிப்பட்ட முறையில் தனக்குக் காட்சியளித்ததையும் நினைவுகூர்ந்தும், "இவை அனைத்தும் கனியை {பலனை} உண்டாக்குவதாக அமையட்டும்" என்று மனப்பூர்வமாக விரும்பினான். அவனது விருப்பத்தைப் புரிந்து கொண்ட பவன் {சிவன்}, அவனிடம் நிறைவடைந்து அவனுக்கு வரத்தை அளித்தான். மேலும் அந்தத் தேவன் {சிவன்}, பயங்கரப் பாசுபதாயுதத்தையும் [2], உறுதிமொழியின் நிறைவேற்றத்தையும் அவனுக்கு {அர்ஜுனனுக்கு} அருளினான். இப்படியே உயர்ந்த தேவனிடம் {சிவனிடம்} இருந்து மீண்டும் பாசுபதாயுதத்தை அடைந்தவனும், வெல்லப்பட முடியாதவனும், {தான் கண்ட காட்சியால்} மயிர் சிலிர்ப்பை அடைந்தவனுமான அர்ஜுனன், ஏற்கனவே தன் காரியம் சாதிக்கப்பட்டதாகவே கருதினான்.
[2] வனபர்வம் பகுதி 166ல் அர்ஜுனன் சிவனிடம் முதல்முறையாகப் பாசுபதத்தைப் பெற்றது குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. வனபர்வம் 172ல் அர்ஜுனன் பாசுபதத்தை முதல்முறையாகத் தானவர்கள் {பௌலோமர்கள் மற்றும் காலகேயர்கள்} மீது பயன்படுத்துவது குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இப்போது கனவில் மீண்டும் சிவனிடம் இருந்து அதே பாசுபத ஆயுதத்தைப் பெறுகிறான்.
பிறகு மகிழ்ச்சியால் நிறைந்த அர்ஜுனனும், கிருஷ்ணனும், தங்கள் தலைகளைத் தாழ்த்தி, அந்தப் பெரும் தேவனிடம் {சிவனிடம்} தங்கள் வழிபாட்டைச் செலுத்தினர். பவனால் {சிவனால்} அனுமதிக்கப்பட்ட அர்ஜுனன், கேசவன் {கிருஷ்ணன்} ஆகிய வீரர்கள் இருவரும் மகிழ்ச்சியின் வரத்தால் நிறைந்து கிட்டத்தட்ட உடனேயே தங்கள் முகாமுக்குத் திரும்பினர். ஜம்பனைக் கொல்ல விரும்பிய இந்திரன், விஷ்ணு ஆகிய தேவர்கள் இருவரும், பெரும் அசுரர்களைக் கொல்பவனான பவனின் {சிவனின்} அனுமதியைப் பெற்று மகிழ்ச்சியை அடைந்ததைப் போலவே உண்மையில் அவர்களது {கிருஷ்ணார்ஜுனர்களின்} மகிழ்ச்சியும் இருந்தது" {என்றான் சஞ்சயன்}.
|
ஆங்கிலத்தில் | In English | 
|