Friday, September 08, 2000

The Summary of Doctrines! | Bhishma-Parva-Section-026

(Bhagavat-Gita Parva - 14) [Bhagavad Gita Chapter 2]


Sanjaya said,--"Unto him thus possessed with pity, his eyes filled and oppressed with tears, and desponding, the slayer of Madhu said these words." 2:1

The Holy One said,--"Whence, O Arjuna, hath come upon thee, at such a crisis, this despondency that is unbecoming a person of noble birth, that shuts one out from heaven, and that is productive of infamy? 2
:2

Let no effeminacy be thine, O son of Kunti. This suits thee not. Shaking off this vile weakness of hearts, arise, O chastiser of foes.--" 2
:3

Arjuna said,--"How, O slayer of Madhu, can I with arrows contend in battle against Bhishma and Drona, deserving as they are. O slayer of foes, of worship?[133] 2
:4

Without slaying (one's) preceptors of great glory, it is well (for one), to live on even alms in this world. By slaying preceptors, even if they are avaricious of wealth, I should only enjoy pleasures that are bloodstained![134] 2
:5

We know not which of the two is of greater moment to us, viz., whether we should conquer them or they should conquer us. By slaying whom we would not like to live,--even they, the sons of Dhritarashtra, stand before (us). 2
:6

My nature affected by the taint of compassion, my mind unsettled about (my) duty, I ask thee. Tell me what is assuredly good (for me). I am thy disciple. O, instruct me, I seek thy aid.[135] 2
:7

I do not see (that) which would dispel that grief of mine blasting my very senses, even if I obtain a prosperous kingdom on earth without a foe or the very sovereignty of the gods.[136]'" 2
:8

Sanjaya said,--Having said this unto Hrishikesa, that chastiser of foes-Gudakesa--(once more) addressed Govinda, saying,--'I will not fight,'--and then remained silent.[137] 2
:9

Unto him overcome by despondency, Hrishikesa, in the midst of the two armies, said. 2
:10

"The Holy One said,--'Thou mournest those that deserve not to be mourned. Thou speakest also the words of the (so-called) wise. Those, however, that are (really) wise, grieve neither for the dead nor for the living. 2
:11

It is not that, I or you or those rulers of men never were, or that all of us shall not hereafter be. 2
:12

Of an Embodied being, as childhood, youth, and, decrepitude are in this body, so (also) is the acquisition of another body. The man, who is wise, is never deluded in this.[138] 2
:13

The contacts of the senses with their (respective) objects producing (sensations of) heat and cold, pleasure and pain, are not permanent, having (as they do) a beginning and an end. Do thou. O Bharata, endure them. 2
:14

For the man whom these afflict not, O bull among men, who is the same in pain and pleasure and who is firm in mind, is fit for emancipation.[139] 2
:15

There is no (objective) existence of anything that is distinct from the soul; nor non-existence of anything possessing the virtues of the soul. This conclusion in respect of both these hath been arrived at by those that know the truths (of things).[140] 2
:16

Know that [the soul] to be immortal by which all this [universe] is pervaded. No one can compass the destruction of that which is imperishable. 2
:17

It hath been said that those bodies of the Embodied (soul) which is eternal, indestructible and infinite, have an end. Do thou, therefore, fight, O Bharata. 2
:18

He who thinks it (the soul) to be the slayer and he who thinks it to be the slain, both of them know nothing; for it neither slays nor is slain. 2
:19

It is never born, nor doth it ever die; nor, having existed, will it exist no more. Unborn, unchangeable, eternal, and ancient, it is not slain upon the body being perished. 2
:20

That man who knoweth it to be indestructible, unchangeable, without decay, how and whom can he slay or cause to be slain? 2
:21

As a man, casting off robes that are worn out, putteth on others that are new, so the Embodied (soul), casting off bodies that are worn out, entereth other bodies that are new. 2
:22

Weapons cleave it not, fire consumeth it not; the waters do not drench it, nor doth the wind waste it. 2
:23

It is incapable of being cut, burnt, drenched, or dried up. It is unchangeable, all-pervading, stable, firm, and eternal. 2
:24

It is said to be imperceivable, inconceivable and unchangeable. Therefore, knowing it to be such, it behoveth thee not to mourn (for it). 2
:25

Then again even if thou regardest it as constantly born and constantly dead, it behoveth thee not yet, O mighty-armed one, to mourn (for it) thus. 2
:26

For, of one that is born, death is certain; and of one that is dead, birth is certain. Therefore. it behoveth thee not to mourn in a matter that is unavoidable. 2
:27

All beings (before birth) were unmanifest. Only during an interval (between birth and death), O Bharata, are they manifest; and then again, when death comes, they become (once more) unmanifest. What grief then is there in this? 2
:28

One looks upon it as a marvel; another speaks of it as a marvel. Yet even after having heard of it, no one apprehends it truly. 2
:29

The Embodied (soul), O Bharata, is ever indestructible in everyone's body. Therefore, it behoveth thee not to grieve for all (those) creatures. 2
:30

Casting thy eyes on the (prescribed) duties of thy order, it behoveth thee not to waver, for there is nothing else that is better for a Kshatriya than a battle fought fairly. 2
:31

Arrived of itself and (like unto) an open gate of heaven, happy are those Kshatriyas, O Partha, that obtain such a fight. 2
:32

But if thou dost not fight such a just battle, thou shalt then incur sin by abandoning the duties of thy order and thy fame. 2
:33

People will then proclaim thy eternal infamy, and to one that is held in respect, infamy is greater (as an evil) than death itself. 2
:34

All great car-warriors will regard thee as abstaining from battle from fear, and thou wilt be thought lightly by those that had (hitherto) esteemed thee highly. 2
:35

Thy enemies, decrying thy prowess, will say many words which should not be said. What can be more painful than that? 2
:36

Slain, thou wilt attain to heaven; or victorious, thou wilt enjoy the Earth. Therefore, arise, O son of Kunti, resolved for battle. 2
:37

Regarding pleasure and pain, gain and loss, victory and defeat, as equal, do battle for battle's sake and sin will not be thine.[141] 2
:38

This knowledge, that hath been communicated to thee is (taught) in the Sankhya (system). Listen now to that (inculcated) in Yoga (system). Possessed of that knowledge, thou, O Partha, wilt cast off the bonds of action. 2
:39

In this (the Yoga system) there is no waste of even the first attempt. There are no impediments. Even a little of this (form of) piety delivers from great fear.[142] 2
:40

Here in this path, O son of Kuru, there is only one state of mind, consisting in firm devotion (to one object, viz., securing emancipation). The minds of those, however, that are not firmly devoted (to this), are many-branched (un-settled) and attached to endless pursuits. 2
:41

That flowery talk which, they that are ignorant, they that delight in the words of the Vedas, they, O Partha, that say that there is nothing else, they whose minds are attached to worldly pleasures, they that regard (a) heaven (of pleasures and enjoyments) as the highest object of acquisition,--utter and promises birth as the fruit of action and concerns itself with multifarious rites of specific characters for the attainment of pleasures and power,--delude their hearts and the minds of these men who are attached to pleasures and power cannot be directed to contemplation (of the divine being) regarding it as the sole means of emancipation.[143] 2
:42-44

The Vedas are concerned with three qualities, (viz., religion, profit, and pleasure). Be thou, O Arjuna, free from them, unaffected by pairs of contraries (such as pleasure and pain, heat and cold, etc.), ever adhering to patience without anxiety for new acquisitions or protection of those already acquired, and self-possessed, whatever objects are served by a tank or well, may all be served by a vast sheet of water extending all around; so whatever objects may be served by all the Vedas, may all be had by a Brahmana having knowledge (of self or Brahma).[144] 2
:45-46

Thy concern is with work only, but not with the fruit (of work). Let not the fruit be thy motive for work; nor let thy inclination be for inaction. 2
:47

Staying in devotion, apply thyself to work, casting off attachment (to it), O Dhananjaya, and being the same in success or unsuccess. This equanimity is called Yoga (devotion). 2
:48

Work (with desire of fruit) is far inferior to devotion, O Dhananjaya. Seek thou the protection of devotion. They that work for the sake of fruit are miserable. 2
:49

He also that hath devotion throws off, even in this world, both good actions and bad actions. Therefore, apply thyself to devotion. 2
:50

Devotion is only cleverness in action. The wise, possessed of devotion, cast off the fruit born of action, and freed from the obligation of (repeated) birth, attain to that region where there is no unhappiness. 2
:51

When thy mind shall have crossed the maze of delusion, then shalt thou attain to an indifference as regards the hearable and the heard.[145] 2
:52

When thy mind, distracted (now) by what thou hast heard (about the means of acquiring the diverse objects of life), will be firmly and immovably fixed on contemplation, then wilt thou attain to devotion.' 2
:53

"Arjuna said,--What, O Kesava, are the indications of one whose mind is fixed on contemplation? How should one of steady mind speak, how sit, how move?" 2
:54

"The Holy One said,--'When one casts off all the desires of his heart and is pleased within (his) self with self, then is one said to be of steady mind. 2
:55

He whose mind is not agitated amid calamities, whose craving for pleasure is gone, who is freed from attachment (to worldly objects), fear and wrath, is said to be a Muni of steady mind. 2
:56

His is steadiness of mind who is without affection everywhere, and who feeleth no exultation and no aversion on obtaining diverse objects that are agreeable and disagreeable. 2
:57

When one withdraws his senses from the objects of (those) senses as the tortoise its limbs from all sides, even his is steadiness of mind. 2
:58

Objects of senses fall back from an abstinent person, but not so the passion (for those objects). Even the passion recedes from one who has beheld the Supreme (being).[146] 2
:59

The agitating senses, O son of Kunti, forcibly draw away the mind of even a wise man striving hard to keep himself aloof from them. 2
:60

Restraining them all, one should stay in contemplation, making me his sole refuge. For his is steadiness of mind whose senses are under control. 2
:61

Thinking of the objects of sense, a person's attachment is begotten towards them. From attachment springeth wrath; from wrath ariseth want of discrimination; from want of discrimination, loss of memory; from loss of memory, loss of understanding; and from loss of understanding (he) is utterly ruined. 2
:62-63

But the self-restrained man, enjoying objects (of sense) with senses freed from attachment and aversion under his own control, attaineth to peace (of mind). 2
:64

On peace (of mind) being attained, the annihilation of all his miseries taketh place, since the mind of him whose heart is peaceful soon becometh steady.[147] 2
:65

He who is not self-restrained hath no contemplation (of self). He who hath no contemplation hath no peace (of mind). Whence can there be happiness for him who hath no peace (of mind)? [148] 2
:66

For the heart that follows in the wake of the sense moving (among their objects) destroys his understanding like the wind destroying a boat in the waters.[149] 2
:67

Therefore, O thou of mighty arms, his is steadiness of mind whose senses are restrained on all sides from the objects of sense. 2
:68

The restrained man is awake when it is night for all creatures; and when other creatures are awake that is night to a discerning Muni.[150] 2
:69

He into whom all objects of desire enter, even as the waters enter the ocean which (though) constantly replenished still maintains its water-mark unchanged--(he) obtains peace (of mind) and not one that longeth for objects of desire. 2
:70

That man who moveth about, giving up all objects of desire, who is free from craving (for enjoyments) and who hath no affection and no pride, attaineth to peace (of mind). 2
:71

This, O Partha, is the divine state. Attaining to it, one is never deluded. Abiding in it one obtains, on death, absorption into the Supreme Self.' 2
:72

________________________________________

Footnotes

133. The commentators betray their ingenuity by emphasizing the word ishubhis (with arrows), explaining, "how can I encounter them with arrows whom I cannot encounter with even harsh words?"

134. Arthakaman is an adjective qualifying Gurun. Some commentators particularly Sreedhara, suggest that it may, instead, qualify bhogan. The meaning, however, in that case would be far-fetched.

135. Sreedhara explains that Karpanya is compassion (for kinsmen), and dosha is the fear of sin (for destroying a race). The first compound, therefore, according to him, means,--"My nature affected by both compassion and fear of sin, etc. It is better, however, to take Karpanya itself as a dosha (taint or fault). K. T. Telang understands it in this way. Upahata, however, is affected and not contaminated.

136. What Arjuna says here is that "Even if I obtain such a kingdom on Earth, even if I obtain the very kingship of the gods, I do not yet see that will dispel that grief which will overtake me if I slay my preceptor and kinsmen." Telang's version is slightly ambiguous.

137. The Bengal texts have Parantapa with a Visarga, thus implying that it refers to Gudakesa. The Bombay edition prints it without the Visarga, implying that it is in the vocative case, referring to Dhritarashtra, the listener.

138. One of the most useful rules in translating from one language into another is to use identical words for identical expressions in the original. In translating, however, from a language like Sanskrit which abounds in synonyms, this is not always practicable without ambiguity. As an example, the word used in 13 is Dhira; that used in 11 is Pandita. There can be little doubt, however, that Pandita and Dhira have exactly the same meaning.

139. Amritatwa is really emancipation or non-liability to repeated death or repeated rebirth. To render it as "immortality" is, perhaps, a little slovenly, for every soul is immortal, and this particular section inculcates it.

140. Sat and asat are the two words which must be distinctly understood as they occur often in Hindu philosophy. Sat is explained as the real, i.e., the soul, or anything as real and permanent as the soul. Asat is the reverse of this, i.e., the unreal or the Non-soul. What is said here by Krishna is that the unreal has no existence; the real, again can have no non-existence. Is not this a sort of cosmothetic idealism?

141. Most texts read Yudhaya Yujyaswa. A manuscript belonging to a friend of mine has the correction in red-ink, Yudhaya Yudhaya Yudhaywa. It accords so well with the spirit of the lesson sought to be inculcated here that I make no scruple to adopt it.

142. A life in this world that is subject to decay and death. So say all the commentators.

143. What Krishna seeks to inculcate here is the simple truth that persons who believe in the Vedas and their ordinances laying down specific acts for the attainment of a heaven of pleasure and power, cannot have the devotion without which there cannot be final emancipation which only is the highest bliss. The performance of Vedic rites may lead to heaven of pleasure and power, but what is that heaven worth? True emancipation is something else which must be obtained by devotion, by pure contemplation. In rendering Janma-Karma-phalapradam I have followed Sankara. Sreedhara and other commentators explain it differently.

144. This sloka has been variously rendered by various translators. It is the same that occurs in the Sanat-Sujata Parva of the Udyoga. (Vide Udyoga Parva, Section XLV). Both Sreedhara and Sankara (and I may mention Anandagiri also) explain it in this way. Shortly stated, the meaning is that to an instructed Brahmana (Brahma-knowing person and not a Brahmana by birth), his knowledge (of self or Brahma) teaches him that which is obtainable from all the Vedas, just as a man wanting to bathe or drink may find a tank or well as useful to him as a large reservoir of water occupying an extensive area. Nilakantha explains it in a different way.

145. Srotavyasya Srutasyacha is literally 'of the hearable and the heard', i.e., "what you may or will hear, and what you have heard." European translators of the Gita view in these words a rejection of the Vedas by the author. It is amusing to see how confidently they dogmatise upon this point, rejecting the authority of Sankara, Sreedhara, Anandagiri, and the whole host of Indian commentators. As K. T. Telang, however, has answered the point elaborately, nothing more need be said here.

146. One may abstain, either from choice or inability to procure them, from the objects of enjoyment. Until, however, the very desire to enjoy is suppressed, one cannot be said to have attained to steadiness of mind. Of Aristotle's saying that he is a voluptuary who pines at his own abstinence, and the Christian doctrine of sin being in the wish, mere abstinence from the act constitutes no merit.

147. The particle 'he' in the second line is explained by both Sankara and Anandagiri as equivalent to Yasmat. The meaning becomes certainly clearer by taking the word in this sense. The 'he', however, may also be taken as implying the sense of "indeed."

148. Buddhi in the first line is explained by Sreedhara as Aintavishayak buddhi. Bhavanta Sreedhara explains, is Dhyanam; and Sankara as Atmajnanabhinivesas. K. T. Telang renders Bhavana as perseverance. I do not think this is correct.

149. Sankara, Anandagiri, and Nilakantha explain this sloka thus. Sreedhara explains it otherwise. The latter supposes the pronouns yat and tat to mean a particular sense among the Charatam indriyanam. If Sreedhara's interpretation be correct, the meaning would be--"That (one sense) amongst the senses moving (among their objects) which the mind follows, (that one sense) tosseth the mind's (or the man's) understanding about like the wind tossing a (drunken boatman's) boat on the waters." The parenthetical words are introduced by Sreedhara himself. It may not be out of place to mention here that so far as Bengal, Mithila and Benares are concerned, the authority of Sreedhara is regarded as supreme.

150. The vulgar, being spiritually dark, are engaged in worldly pursuits. The sage in spiritual light is dead to the latter.
 

தமிழில் | In Tamil

மஹாபாரதத்தின் முக்கிய மனிதர்கள் வரும் பகுதிகள்

அகம்பனன் அகலிகை அகஸ்தியர் அகிருதவரணர் அக்ருதவ்ரணர் அக்னி அங்கதன் அங்காரபர்ணன் அங்கிரஸ் அசமஞ்சன் அசலன் அசுவினிகள் அஞ்சனபர்வன் அதிரதன் அத்புதன் அத்ரி அத்ரிசியந்தி அபிமன்யு அம்பரீஷன் அம்பா அம்பாலிகை அம்பிகை அம்பை அயோதா தௌம்யா அரிஷ்டநேமி அருணன் அருணி அருந்ததி அர்வாவசு அர்ஜுனன் அலம்பலன் அலம்புசன் அலம்புசை அலர்க்கன் அலாயுதன் அவிந்தியன் அவுர்வா அனுகம்பகன் அனுவிந்தன் அன்சுமான் அஷ்டகன் அஷ்டவக்கிரர் அஸ்மர் அஸ்வசேனன் அஸ்வத்தாமன் அஸ்வபதி அஹல்யை ஆங்கரிஷ்டன் ஆணிமாண்டவ்யர் ஆதிசேஷன் ஆத்ரேயர் ஆர்யகன் ஆர்ஷ்டிஷேணர் ஆஜகரர் ஆஸ்தீகர் இக்ஷ்வாகு இந்திரசேனன் இந்திரசேனை இந்திரத்யும்னன் இந்திரன் இந்திரஜித் இந்திரோதர் இராவான் {அரவான்} இல்வலன் உக்கிரசேனன் உக்தன் உக்ரசேனன் உசீநரன் உச்சைஸ்ரவஸ் உதங்கர் உதங்கா உதத்யர் உத்தமௌஜஸ் உத்தரன் உத்தரை உத்தவர் உத்தாலகர் உபமன்யு உபரிசரன் உபஸ்ருதி உமை உலூகன் உலூபி ஊர்வசி எலபத்திரன் ஏகதர் ஏகதன் ஏகலவ்யன் ஐராவதன் ஓகவதி ஔத்தாலகர் ஔத்தாலகி கங்கன் கங்கை கசன் கசியபர் கடோத்கசன் கணிகர் கண்வர் கதன் கத்ரு கந்தன் கபிலர் கபோதரோமன் கயன் கராளன் கருடன் கர்ணன் கலி கல்கி கல்மாஷபாதன் கவந்தன் கனகன் கஹோடர் காகமா காக்ஷிவத் காசியபர் காதி காந்தாரி காமதேனு காயத்ரி காயவ்யன் கார்க்கோடகன் கார்க்யர் கார்த்தவீரியார்ஜுனன் கார்த்திகை காலகவிருக்ஷீயர் காலகேயர் காலவர் காலன் காளி கிந்தமா கிரது கிரந்திகன் கிராதன் கிரிசன் கிரிடச்சி கிருதவர்மன் கிருதவீர்யன் கிருதாசி கிருபர் கிருபி கிருஷ்ணன் கிர்மீரன் கீசகர்கள் கீசகன் குசிகன் குணகேசி குணி-கர்க்கர் குண்டதாரன் குந்தி குந்திபோஜன் குபேரன் கும்பகர்ணன் குரு குரோதவாசர்கள் குவலாஸ்வன் கேசினி கேசின் கேதுவர்மன் கைகேயன் கைகேயி கைடபன் கோடிகன் கோமுகன் கௌசிகர் கௌசிகி கௌதமர் கௌதமன் கௌதமி க்ஷத்ரபந்து க்ஷேமதர்சின் க்ஷேமதூர்த்தி சகரன் சகாதேவன் சகுந்தலை சகுனி சக்திரி சக்ரதேவன் சங்கன் சசபிந்து சச்சி சஞ்சயன் சஞ்சயன் 1 சதயூபன் சதானீகன் சத்தியசேனன் சத்தியபாமா சத்தியர் சத்தியவதி சத்தியஜித் சத்யசேனன் சத்யபாமா சத்யவான் சத்ருஞ்சயன் சந்தனு சந்திரன் சமங்கர் சமீகர் சம்சப்தகர்கள் சம்பரன் சம்பா சம்பாகர் சம்பை சம்வர்ணன் சம்வர்த்தர் சரபன் சரஸ்வதி சர்மின் சர்மிஷ்டை சர்யாதி சலன் சல்லியன் சனத்சுஜாதர் சஹஸ்ரபத் சாகரன் சாண்டிலி சாண்டில்யர் சாத்யகி சாத்யர்கள் சாந்தை சாம்பன் சாம்யமணி சாரங்கத்வஜன் சாரஸ்வதர் சாரிசிரிகன் சாருதேஷ்ணன் சார்வாகன் சால்வன் சாவித்ரி சிகண்டி சிங்கசேனன் சிசுபாலன் சித்திரசேனன் சித்திரன் சித்திராங்கதை சித்ரகுப்தன் சித்ரவாஹனன் சிநி சிந்துத்வீபன் சிபி சியவணன் சியவனர் சிரிகாரின் சிரிங்கின் சிருஞ்சயன் சிவன் சீதை சுகர் சுகன்யா சுகுமாரி சுகேது சுக்ரது சுக்ரன் சுக்ரீவன் சுசர்மன் சுசோபனை சுதக்ஷிணன் சுதசோமன் சுதர்சனன் சுதர்மை சுதன்வான் சுதாமன் சுதேவன் சுதேஷ்ணை சுநந்தை சுந்தன் உபசுந்தன் சுபத்திரை சுப்ரதீகா சுமித்திரன் சுமுகன் சுரதன் சுரதை சுரபி சுருதகர்மன் சுருதசேனன் சுருதர்வன் சுருதர்வான் சுருதாயுதன் சுருதாயுஸ் சுருவாவதி சுலபை சுவர்ணஷ்டீவின் சுவாகா சுவேதகேது சுனந்தை சுனஸ்ஸகன் சுஷேணன் சுஹோத்திரன் சூதன்வான் சூரன் சூரியதத்தன் சூரியவர்மன் சூரியன் சூர்ப்பனகை சேகிதானன் சேதுகன் சேனஜித் சைகாவத்யர் சைப்யை சைரந்திரி சோமகன் சோமதத்தன் சௌதி சௌதியும்னி சௌனகர் தக்ஷகன் தக்ஷன் தண்டதாரன் தண்டன் தண்டி ததீசர் தத்தாத்ரேயர் தபதி தபஸ் தமயந்தி தமனர் தம்போத்பவன் தர்மதர்சனர் தர்மதேவன் தர்மத்வஜன் தர்மவியாதர் தர்மாரண்யர் தளன் தனு தாத்ரேயிகை தாரகன் தாருகன் தார்க்ஷ்யர் தாலப்யர் தியுமத்சேனன் திரஸதஸ்யு திரிசிரன் திரிதர் திரிஜடை திருதராஷ்டிரன் திருதவர்மன் திருஷ்டத்யும்னன் திரௌபதி திலீபன் திலோத்தமை திவோதாசன் தீர்க்கதமஸ் துச்சலை துச்சாசனன் துந்து துரியோதனன் துருபதன் துருபதன் புரோகிதர் துரோணர் துர்க்கை துர்மதன் துர்மர்ஷணன் துர்முகன் துர்வாசர் துர்ஜயன் துலாதாரன் துவஷ்டிரி துவாபரன் துவிதன் துஷ்கர்ணன் துஷ்யந்தன் தேவ தேவகி தேவசர்மன் தேவசேனா தேவசேனை தேவமதர் தேவயானி தேவராதன் தேவலர் தேவஸ்தானர் தேவாபி தௌமியர் நகுலன் நகுஷன் நமுசி நரகாசுரன் நரன் நளன் நளன்2 நாகன் நாசிகேதன் நாடீஜங்கன் நாரதர் நாராயணர்கள் நாராயணன் நிருகன் நிவாதகவசர்கள் நீலன் நைருதர்கள் பகதத்தன் பகர் பகன் பகீரதன் பங்காஸ்வனன் பசுஸகன் பஞ்சசிகர் பஞ்சசூடை பத்மநாபன் பத்மன் பத்ரகாளி பத்ரசாகன் பத்ரா பப்ருவாஹனன் பரசுராமர் பரதன் பரத்வாஜர் பராசரர் பராவசு பரிக்ஷித் பரீக்ஷித்1 பர்ணாதன் பர்வதர் பலராமன் பலன் பலி பலிதன் பாகுகன் பாணன் பாண்டியன் பாண்டு பானுமதி பானுமான் பாஹ்லீகர் பிங்களன் பிங்களை பிரகலாதன் பிரதர்த்தனன் பிரதிவிந்தியன் பிரதீபன் பிரத்யும்னன் பிரத்னஸ்வன் பிரமாதின் பிரம்மதத்தன் பிரம்மத்வாரா பிரம்மன் பிரம்மாதி பிராதிகாமின் பிருகதஸ்வர் பிருகத்யும்னன் பிருகு பிருது பிருந்தாரகன் பிருஹத்சேனை பிருஹத்பலன் பிருஹத்ரதன் பிருஹந்நளை பிருஹஸ்பதி பீமன் பீமன்1 பீஷ்மர் புரு புருரவஸ் புரோசனன் புலஸ்தியர் புலஹர் புலோமா புஷ்கரன் பூமாதேவி பூரி பூரிஸ்ரவஸ் பூஜனி போத்யர் பௌரவன் பௌரிகன் பௌலோமர் மங்கணகர் மங்கி மடன் மணிமான் மதங்கன் மதயந்தி மதிராக்ஷன் மது மதுகைடபர் மந்தபாலர் மந்தரை மயன் மருத்தன் மலயத்வஜன் மனு மஹாபிஷன் மஹிஷன் மஹோதரர் மாணிபத்ரன் மாதலி மாதவி மாத்ரி மாந்தாதா மாரீசன் மார்க்கண்டேயர் மாலினி மிருத்யு முகுந்தன் முசுகுந்தன் முத்கலர் முனிவர்பகன் மூகன் மேதாவி மேனகை மைத்ரேயர் யது யமன் யயவரர் யயாதி யவக்கிரீ யாதுதானி யாஜ்ஞவல்கியர் யுதாமன்யு யுதிஷ்டிரன் யுயுத்சு யுவனாஸ்வன் ரந்திதேவன் ராகு ராதை ராமன் ராவணன் ராஜதர்மன் ரிசீகர் ரிதுபர்ணன் ரிஷபர் ரிஷ்யசிருங்கர் ருக்மரதன் ருக்மி ருக்மிணி ருசங்கு ருசி ருத்திரன் ருரு ரேணுகன் ரேணுகை ரைப்பியர் ரோமபாதன் ரோஹிணி லக்ஷ்மணன் லட்சுமணன் லட்சுமி லபிதை லோகபாலர்கள் லோபாமுத்திரை லோமசர் லோமபாதன் லோமஹர்ஷனர் வசாதீயன் வசிஷ்டர் வசு வசுதேவர் வசுமனஸ் வசுமான் வசுஹோமன் வதான்யர் வந்தின் வருணன் வர்கா வஜ்ரவேகன் வஜ்ரன் வாசுகி வாதாபி வாமதேவர் வாயு வார்ஷ்ணேயன் வாலகில்யர் வாலி விகர்ணன் விசரக்கு விசாகன் விசித்திரவீரியன் விசோகன் விதுரன் விதுலை விந்தன் விபாண்டகர் விபாவசு விபீஷணன் விபுலர் வியாக்ரதத்தன் வியாசர் வியுஷிதஸ்வா விராடன் விருத்திரன் விருபாகஷன் விருஷகன் விருஷசேனன் விருஷதர்பன் விருஷபர்வன் விரோசனன் விவிங்சதி வினதை விஷ்ணு விஸ்வகர்மா விஸ்வாமித்ரர் வீதஹவ்யன் வீரத்யும்னன் வீரபத்ரன் வேதா வேனன் வைகர்த்தனன் வைசம்பாயனர் வைவஸ்வத மனு வைனியன் ஜடாசுரன் ஜடாயு ஜந்து ஜமதக்னி ஜரத்காரு ஜராசந்தன் ஜரிதை ஜரை ஜலசந்தன் ஜனகன் ஜனதேவன் ஜனபதி ஜனமேஜயன் ஜனமேஜயன் 1 ஜாம்பவதி ஜாரிதரி ஜாஜலி ஜிமூதன் ஜீவலன் ஜெயத்சேனன் ஜெயத்ரதன் ஜைகிஷவ்யர் ஜோதஸ்நாகாலி ஷாமந்தர் ஸனத்குமாரர் ஸுமனை ஸுவர்ச்சஸ் ஸ்கந்தன் ஸ்தாணு ஸ்தூணாகர்ணன் ஸ்யூமரஸ்மி ஸ்ரீ ஸ்ரீமதி ஸ்ரீமான் ஸ்வேதகி ஸ்வேதகேது ஸ்வேதன் ஹயக்ரீவன் ஹரிச்சந்திரன் ஹர்யஸ்வன் ஹனுமான் ஹாரீதர் ஹிடிம்பன் ஹிடிம்பை ஹிரண்யவர்மன் ஹோத்திரவாஹனர்