Why do virtuous get afflicted? | Vana Parva - Section 33a | Mahabharata In Tamil
(அர்ஜுனாபிகமன பர்வத் தொடர்ச்சி)
வைசம்பாயனர் சொன்னார், "யக்ஞ்சேனியின் {திரௌபதியின்} இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்ட பீமசேனன், கோபத்தால் பெருமூச்சுவிட்டபடி, மன்னனை {யுதிஷ்டிரனை} அணுகி, அவனிடம், "ஓ ஏகாதிபதி {அண்ணா யுதிஷ்டிரரே}, (உமக்கு முன்பாக) நாடுகள் சம்பந்தமான காரியங்களில் நல்ல மனிதர்கள் வழக்கமாகச் செல்லும் பாதையில் நடந்து செல்லும். இப்படி அறம், இன்பம் மற்றும் பொருளை இழந்து, தவசிகளின் ஆசிரம வாழ்க்கை வாழ்வதால் நமக்கு என்ன லாபம்? அறத்தாலோ நேர்மையாலோ, பலத்தாலோ துரியோதனன் நம்மிடம் இருந்து நாட்டைப் பறிக்கவில்லை. அவன் நியாயமற்ற பகடையாட்டம் மூலம் பறித்தான். கழிவுகளை உண்ணும் பலவீனமான குள்ளநரி, சிங்கத்திடம் இருந்து அதன் இரையைப் பறிப்பது போல, அவன் நமது நாட்டை நம்மிடம் இருந்து பறித்தான்.
ஓ ஏகாதிபதி {யுதிஷ்டிரரே}, சத்தியத்துடன் ஒட்டிக் கொள்ளும் வெற்றுத் தகுதிக்குக் {அறத்திற்குக்} கீழ்ப்படிந்து, துன்பத்தினை அனுபவித்து, அறம் மற்றும் இன்பத்திற்கு ஊற்றுக்கண்ணான செல்வத்தை ஏன் கைவிட வேண்டும். ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, காண்டீவத்தைத் தாங்குபவனால் {அர்ஜுனனால்} காக்கப்பட்டதால் இந்திரனாலும் கைப்பற்ற முடியாதிருந்த நமது நாடு, உமது பொறுப்பிலாத் தன்மையாலேயே நம் கண் எதிரிலேயே நம்மிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்டது. ஓ ஏகாதிபதி {யுதிஷ்டிரரே}, நாம் உயிருடன் இருக்கும்போதே, கையாலாகாதவனிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்ட கனி போல அல்லது நொண்டியிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்ட பசுக்களைப் போல, நமது செல்வம் நம்மிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்டது.
நீர் அறத்தைக் கைக்கொள்வதில் உண்மையுடன் {விசுவாசத்துடன்} இருக்கிறீர். ஓ பாரதரே {யுதிஷ்டிரரே}, உம்மைத் திருப்திப்படுத்தவே நாங்கள் இந்தக் கொடிய பேரிடரில் மூழ்கியுள்ளோம். ஓ பாரதகுலத்தின் காளையே {யுதிஷ்டிரரே}, நாங்கள் உமது கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருப்பதாலேயே, நமது நண்பர்களின் இதயத்தைக் கிழித்து, எதிரிகளின் இதயங்களைத் திருப்திப்படுத்துகிறோம். உமக்குக் கீழ்ப்படிந்து, திருதராஷ்டிரன் மகன்களைக் கொல்லாது வந்த முட்டாள்த்தனமான நமது செயல் என்னை வருந்த வைக்கிறது.
ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, வனவிலங்கைப் போன்ற உமது கானக வாழ்க்கை என்பதை பலவீனமாவன் மட்டுமே ஏற்பான். நிச்சயமாக, பலவானான எந்த மனிதனும் இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கையை மேற்கொள்ள மாட்டான். இந்த உமது வாழ்க்கை முறையை கிருஷ்ணனோ, பீபத்சு {பீபத்சு}வோ {அர்ஜுனனோ}, அபிமன்யுவோ, ஸ்ருஞ்சயரோ, நானோ, மாத்ரியின் மகன்களோ ஏற்கவில்லை. நோன்புகளால் பாதிக்கப்பட்டு நீர், அறம்! அறம்! என்று கதறுகிறீர்.
நம்பிக்கையின்மையால் நீர் உமது ஆண்மையை இழந்துவிட்டீரா? தங்கள் செழிப்பை மீட்க முடியாத கோழைகள் மட்டுமே, கனியற்ற, அழிவை ஏற்படுத்தக்கூடிய நம்பிக்கையின்மையைப் பேணிக் காப்பர். உமக்கு திறனும் கண்களும் இருக்கின்றன. நம்மிடம் ஆண்மை இருப்பதை நீர் காண்கிறீர். நீர் அமைதியான வாழ்க்கை மேற்கொள்வதாலேயே உமக்கு இந்தத் துயரம் தெரியவில்லை. மன்னிக்கும் இயல்பு கொண்ட நம்மை இந்த திருதராஷ்டிரர்கள் திறமையற்றவர்களாகவே உண்மையில் கருதுகிறார்கள். ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, இந்தத் துயரம் போர்க்களத்தில் நேரும் மரணத்தைவிட எனக்குத் துன்பமாக இருக்கிறது. எதிரிகளுக்குப் புறமுதுகிடாமல் நியாயமான முறையில் போரிட்டு மடிவது, இந்த வனவாசத்தைவிட சிறந்ததே. அப்படிச் செய்தால் மறு உலகத்தில் நாம் பேரானந்தம் உள்ள பகுதிகளை அடையலாம். அப்படி இல்லையென்றால், ஓ பாரத குலத்தின் காளையே {யுதிஷ்டிரரே}, அவர்கள் அனைவரையும் கொன்ற பிறகு, நாம் முழு உலகத்தையும் செழிப்பையும் அடைவோம்.
பெரும் சாதனைகளைச் செய்ய விரும்பி, நமது வகைக்குண்டான முறைகளை அனுசரிப்பவர்கள், நமது தீமைக்காக பழிவாங்க விரும்புபவர்கள், இதையே தங்கள் கடமையாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். நமது நாடு நம்மிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்டதால், நாம் போரில் ஈடுபட்டால், நமது செயலைக் காணும் உலகம் நமக்குப் புகழையே தரும், இழிவைத் தராது. ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, ஒருவனுடைய சுயத்தையும், நண்பர்களையும் சித்திரவதை செய்யும் அறம் உண்மையில் அறமே ஆகாது. மறுபுறம் பேரிடர்களை உற்பத்தி செய்யும் அது தீமையானது. சில நேரங்களில் அறமே மனிதனுடைய பலவீனமாகிறது. அப்படிப்பட்ட மனிதன் அறம்பயின்றாலும், இறந்த மனிதனைக் கைவிடும் இன்பத்தையும் வலியையும் போல, அறமும் பொருளும் அவனைக் கைவிடும்.
அறத்திற்காகவே அறம்பயில்பவன் எப்போதும் துன்பப்படுகிறான். சூரிய ஒளியைக் காண இயலாத குருடனைப் போல அறத்தின் காரண காரியங்களை அறியாத அவனை ஞானி {அறிவுள்ளவன்} என்று அழைக்கமுடியாது. செல்வத்தை தனக்கு மட்டுமே என்று கருதுபவன், செல்வத்தின் காரண காரியங்களை அறிய மாட்டான். உண்மையில் அவன், கானகத்தில் மாடு மேய்க்கும் பணியாளைப் போன்றவன். அறத்தையும், இன்பங்களையும் தவிர்த்து, எவன் தொடர்ந்து செல்வத்தை மட்டுமே அதிகமாகக் கொள்கிறானோ, அவன் எல்லோராலும் தண்டிக்கப்படவும் கொல்லப்படவும் தக்கவன். அறமும் செல்வமும் அற்று, தான்தோன்றித் தனமாக இன்பத்தை மட்டுமே நுகர்பவன், காய்ந்த குளத்தில் சாகும் மீனைப் போல, தனது காலம் முடியும் போது சாவான். இந்தக் காரணங்களுக்காகவே, ஞானமுள்ளவர்கள் எப்போதும் அறம் மற்றும் பொருள் சம்பந்தமாக விழிப்புணர்வுடன் இருக்கிறார்கள். நெருப்புக்கு எரிபொருளைப் போல, அறமும் பொருளுமே இன்பத்திற்கான முக்கியத் தேவை.
இன்பம் அறத்தையே தனது வேராகக் கொண்டிருக்கிறது. அறமும் இன்பத்துடன் சேர்ந்தே இருக்கிறது. ஓ ஏகாதிபதி {யுதிஷ்டிரரே}, கடல் மேகங்களை உற்பத்தி செய்வதும், மேகங்கள் கடலை நிரப்புவதும் போல அவை இரண்டும் ஒன்றை ஒன்று சார்ந்தே இருக்கின்றன. ஒரு பொருளைத் தொடுவதாலோ, செல்வத்தை அடைவதாலோ ஏற்படும் மகிழ்ச்சியானது இன்பம் எனப்படுகிறது. கண்களுக்குப் புலப்படாத உடலற்ற அது {இன்பம்} மனதிலேயே இருக்கிறது. செல்வத்தை (அடைய) விரும்புபவன், தனது வெற்றிக்காக பெரும் அறப்பங்கு {அறத்தில் ஈடுபட்டு அதில் பெரும் பங்கைப்) பெற முயற்சிக்கிறான். இன்பத்தை விரும்புபவன், (தனது விருப்பம் உணரப்பட வேண்டும் என்பதற்காக) செல்வத்தைத் தேடுகிறான். எனினும், இன்பம் தனது பங்குக்கு எதையும் தருவதில்லை. ஒரு இன்பம் மற்றொரு இன்பத்திற்கு வழிகாட்டும். விறகில் இருந்து சாம்பலைப் பெறலாம். ஆனால் சாம்பலில் இருந்து எதுவும் கிடைக்காது.
ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, நாம் காணும் பறவைகளை வேடன் கொல்கிறான். அதைப் போலவே பாவங்கள் இந்த உலகின் உயிரினங்களைக் கொல்கின்றன. ஆகவே, இன்பத்தாலோ பேராசையாலோ தவறாக வழிநடத்தப்பட்டவன், அறத்தின் இயல்பைக் காணாமல், அனைவராலும் கொல்லப்படத்தக்கவனாக இருந்து, இங்கும் {இவ்வுலகத்திலும்} அங்கும் {மறு உலகத்திலும்} இழிந்த நிலையை அடைகிறான். ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, இன்பத்திற்கான பல பொருட்களை {செல்வத்தை} அடையும்போது இன்பத்தையும் அடையலாம் என்பதை நீர் அறிவீர். அவற்றின் {செல்வத்தின்} சாதாரண நிலைகளையும், அவற்றின் பெரும் மாற்றங்களையும் நீர் நன்கு அறிவீர். அதை {செல்வத்தைத்} தொலைப்பதால் இயலாமையும் மரணமும் வருகிறது. துன்பமும் வருகிறது. ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, அந்தத் துயரம் இப்போது நம்மை மூழ்கடிக்கிறது. ஐம்புலன்கள், அறிவாற்றல், இதயம் போன்றவற்றில் இருந்து எழும் மகிழ்ச்சி, அதற்கான பொருளை நோக்கி நம்மை வழிநடத்தும். அதுவே இன்பம் எனப்படுகிறது. ஓ மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, அந்த இன்பமே, நமது செயல்களுக்கான சிறந்த கனிகள் என நான் நினைக்கிறேன்.
ஓ ஏகாதிபதி {யுதிஷ்டிரரே}, இப்படியே ஒருவன் அறம், பொருள் மற்றும் இன்பத்தை ஒன்றன் பின் ஒன்றாகக் கருத வேண்டும். ஒருவன் தன்னை அறத்திற்கு மட்டுமே அர்ப்பணித்துக் கொள்ளக்கூடாது. அதே போல விருப்பங்களை நிறைவேற்றும் செல்வத்தை {பொருளை} மட்டுமே என்றும், இன்பத்தை மட்டுமே என்றும் பயிலக்கூடாது. இவை மூன்றையும் எப்போதும் பயில வேண்டும். ஒருவன் காலையில் அறத்தையும், மதிய வேளையில் செல்வத்தையும், மாலையில் இன்பத்தையும் தேட வேண்டும் என்று சாத்திரங்கள் சொல்கின்றன. ஒருவன் வாழ்வின் முன் பகுதியில் இன்பத்தையும், இரண்டாவதாக செல்வத்தையும் கடைசியாக அறத்தையும் பயில வேண்டும் என்றும் சாத்திரங்கள் சொல்கின்றன. ஓ பேச்சாளர்களில் முதன்மையானவரே {யுதிஷ்டிரரே}, நேரத்தைச் சரியாகப் பயன்படுத்தும் ஞானமுள்ளவர்கள், அறம், பொருள், இன்பம் ஆகிய மூன்றையும் சரியான நேரத்தில் சரியானபடி செய்கிறார்கள்.
|
|
|
இப்பதிவு குறித்து முகநூலில் Like/Comment/Share செய்யலாமே!
Post by முழு மஹாபாரதம்.