சுசர்மன் விராடன் மோதல்! விராட பர்வம் பகுதி 32

The encounter between Susarma and Virata!
Virata Parva - Section 32 | Mahabharata In Tamil

(கோஹரணப் பர்வத் தொடர்ச்சி - 7)

இப்பதிவின் காணொளி புத்தகத்தை யூடியூபில் காண

இப்பதிவின் ஆடியோவை எம.பி.3-ஆக பதிவிறக்க  

---

பதிவின் சுருக்கம் : திரிகார்த்தர்களுக்கும், மத்ஸ்யர்களுக்கு இடையில் நடந்த போர்; சுசர்மனுக்கும் விராடனுக்கும் இடையே நடந்த மோதல் ஆகியவற்றைக் குறித்த வர்ணனை…

வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} சொன்னார், “நகரத்தில் இருந்து புறப்புட்டு வெளியே சென்று, போர்க்களத்தில் அணிவகுத்து நின்ற வீரர்களான மத்ஸ்யர்கள், சூரியன் தீர்க்க ரேகையை {meridian} கடக்கும்போது {சூரிய அஸ்தமனத்தின்போது} திரிகார்த்தர்களை முறியடித்தார்கள். உக்கிரத்தால் உற்சாகமடைந்து, {எதிரி} மன்னனை அடைய விரும்பிய அந்த ஈரணியினரும் {இரு அணியினரும்}; போரில் அடக்கப்படமுடியாதவர்களான அந்தப் பெரும் பலமிக்கத் திரிகார்த்தர்களும், மத்ஸ்யர்களும் பெரும் கர்ஜனை செய்தார்கள். பிறகு, ஈரணிகளையும் சார்ந்த நிபுணத்துவம் வாய்ந்த போராளிகளால் நடத்தப்பட்ட பயங்கரமான மதம் கொண்ட யானைகள், தோமரங்களாலும், அங்குசங்களாலும் தூண்டப்பட்டு ஒன்றுக்கொன்று மோத வைக்கப்பட்டன.

ஓ! மன்னா {ஜனமேஜயா}, சூரியன் கீழே அடிவானத்தில் இருந்தபோது, ஈரணியினரின் காலாட்படை, குதிரைப்படை, தேர்ப்படை, யானைகள் ஆகியவற்றுக்கு இடையே நடைபெற்ற அந்த மோதல், மயிர்க்கூச்சரியும் வகையிலும், யமனுடைய நாட்டின் மக்கள்தொகையை அதிகரிக்கக் கணிக்கப்பட்டதாகவும், கடுமையாகவும், பயங்கரமாகவும், பழங்காலத்தில் நடந்த தேவாசுரப் போரைப் போலவும் இருந்தது. ஒருவருக்கொருவர் அடித்துக் கொள்வதற்காகப் போராளிகள் விரைந்தபோது, அடர்த்தியான தூசிப்படலம் எழுந்தது. எனவே, {யாராலும்} எதையும் பார்க்க முடியவில்லை.

படைகளின் மோதலால் ஏற்பட்ட அந்தத் தூசிப்படலத்தால், பறவைகள் பூமியில் விழத்தொடங்கின. அடர்த்தியாக இருந்த கணைமழைக்குப் பின்னால் சூரியனே மறைந்து போனான். ஆநேகமாயிரம் மின்மினிப்பூச்சிகள் இருப்பது போல ஆகாயம் பிரகாசமாக இருந்தது. தங்கத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்ட தண்டுகளைக் கொண்ட தங்கள் விற்களை ஒரு கையில் இருந்து மறுகைக்கு மாற்றிய அந்த வீரர்கள், இடமாகவும், வலமாகவும் தங்கள் கணைகளை அடித்து ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக் கொண்டனர்.

தேர்கள் தேர்களோடும், காலாட்படை காலாட்படையோடும் குதிரையில் இருப்போர் குதிரையிலிருப்போராடும், யானைகள் பெரும் பலமிக்க யானைகளோடும் மோதிக் கொண்டன. வாட்கள், கோடரிகள், பராசங்கள், எறிவேல்கள், இரும்பு கதாயுதங்கள் ஆகியவற்றைக் கொண்டு அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கடுமையாகத் தாக்கிக் கொண்டனர். ஓ! மன்னா {ஜனமேஜயா}, அந்த வலிய கரங்கள் கொண்ட போர்வீரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் உக்கிரமாகத் தாக்கிக் கொண்டாலும், அந்த மோதலில் எந்த அணியாலும் மற்ற அணியை முறியடித்து வெற்றி காண முடியவில்லை. அழகான மூக்குகளுடன் சிலவும், மேல் உதடு ஆழமாக வெட்டப்பட்ட சிலவும், காது வளையங்களுடன் சிலவும், காயங்களால் வகுக்கப்பட்ட சிலவும், நன்கு வெட்டி நேர்த்தியாக்கப்பட்ட முடிகளோடு கூடிய சிலவும் எனப் பல தலைகள் தூசி படிந்த தரையில் உருண்டன.

விரைவில், கணைகளால் அறுக்கப்பட்டு. ஆச்சா மரங்களின் அடிமரத்தைப் போலக் கிடந்த க்ஷத்திரிய வீரர்களின் அங்கங்களால், அந்தப் போர்க்களமே நிறைந்தது. காது குண்டலங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட தலைகளும், பாம்புகளின் உடல்களைப் போல இருந்த சந்தனம் பூசப்பட்ட கரங்களும் சிதறிக் கிடந்ததால், அந்தப் போர்க்களம் பார்ப்பதற்கு மிக அழகாக ஆனது {became exceedingly beautiful}. தேர்கள் தேர்களோடும், குதிரையில் இருப்போர் குதிரையிலிருப்போராடும், காலாட்படையினர் காலாட்படையினரோடும், யானைகள் யானைகளோடும் மோதிக்கொண்ட போது எழுந்த பயங்கரமான தூசிப்படலம், விரைவில் இரத்த ஊற்றால் நனைந்தது. போராளிகளில் சிலர் மயக்கமடைந்தனர். மனிதம், நட்பு, உறவு என்பனவற்றைக் கருதாமல், ஈவிரக்கம் பாராமல் வீரர்கள் போரிடத் தொடங்கினர். கணைமழையால் அவர்களது பார்வையும், வழியும் தடைசெய்யப்பட்டபோது, கழுகுகள் தரையில் இறங்கத் தொடங்கின. ஆனால், என்னதான் அந்த வலிய கரங்கள் கொண்ட போராளிகள் மூர்க்கமாகத் தங்களுக்குள் போரிட்டுக் கொண்டாலும், ஈரணியைச் சேர்ந்த வீரர்களாலும் தங்கள் எதிரிகளை வீழ்த்துவதில் வெல்ல முடியவில்லை.

எதிரிகளில் நூறு பேரைக் கொன்ற சதானீகனும்,  நானூறு பேரைக் கொன்ற விசாலாக்ஷனும் {மதிராக்ஷனும்} அந்தப் பெரும் திரிகார்த்தப் படையின் மத்தியில் நுழைந்தனர். அந்த அடர்ந்த திரிகார்த்தப்படைக்குள் புகுந்த அந்தப் புகழ்பெற்ற வலிமைமிக்க வீரர்கள், தங்கள் எதிரிகளுடன் நெருக்கமாகப் போர் புரிந்தனர். அந்தப் போராளிகள் ஒருவருக்கொருவர் தலைமுடியைப் பிடித்துக் கொண்டு, தங்கள் நகங்களைக் கொண்டு ஒருவரையொருவர் கிழித்தனர். வலுவான எண்ணிக்கை கொண்ட திரிகார்த்தர்களின் தேர்கள், ஒன்றுதிரட்டி வைக்கப்பட்டுள்ள இடத்தைக் கண்ட அந்த வீரர்கள், கடைசியாக அதை நோக்கித் தங்கள் தாக்குதலைச் செய்தனர்.

சூரியதத்தனைத் தனது தேரிலும், மதிராக்ஷனைத் தனக்குப் பின்னாலும் கொண்டிருந்த தேர் வீரர்களில் முதன்மையான மன்னன் விராடன், அந்த மோதலில் ஐநூறு தேர்களையும், எண்ணூறு குதிரைகளையும், பெரும் தேர்களில் இருந்த ஐந்து வீரர்களையும் அழித்து, அந்தப் போர்க்களத்தில் தனது தேரின் மீது இருந்து தனது பல்வேறு திறமைகளை {தந்திர உத்திகளை} வெளிப்படுத்தினான். இறுதியில் மன்னன் {விராடன்}, தங்கத்தேரில் இருந்த திரிகார்த்த ஆட்சியாளனை {சுசர்மனை} எதிர்த்தான். உயர் ஆன்மா கொண்டவர்களும், பலமிக்க வீரர்களுமான அவர்கள், {தங்களுக்குள்} சண்டையிட விரும்பி, மாட்டுக்கொட்டகையில் உள்ள இரு காளைகள் போல உறுமிக் கொண்டு விரைந்தனர்.

பின்பு, மனிதர்களில் காளையும், போரில் கட்டுக்கடங்காதவனுமான திரிகார்த்தர்களின் மன்னன் சுசர்மன், தேரில் இருந்து புரியும் தனிப்போர் செய்ய மத்ஸ்யனுக்கு {விராடனுக்குச்} சவால்விட்டான். பிறகு சினத்தால் துடித்த அந்தப் போர்வீரர்கள் தங்கள் தேர்களில் ஒருவரை ஒருவர் எதிர்த்தபடி மழையூற்றைப் பொழியும் மேகங்களைப் போலக் கணைமழையைப் பொழியத் தொடங்கினர்.  ஒருவரிடம் ஒருவர் சினம் கொண்டவர்களும், ஆயுதங்களில் நிபணத்துவம் கொண்டவர்களுமான அந்த இரு கடும் போர்வீரர்களும் வாட்கள், கணைகள், கதாயுதங்கள் ஆகியவற்றைத் தாங்கி, ஒருவரை ஒருவர் கூர்மையான கணைகளால் தாக்கிக் கொண்டு (போர்க்களத்தில்) களமாடினர்.

மன்னன் விராடன், சுசர்மனை பத்து கணைகளாலும், அவனது நான்கு குதிரைகளில் ஒவ்வொன்றையும் ஐந்து கணைகளாலும் துளைத்தான். அபாயகரமான ஆயுதங்களை அறிந்த, போர்க்களத்தில் கட்டுக்கடங்காத சுசர்மனும், மன்னன் மத்ஸ்யனை {விராடனை} கூர்மையான ஐம்பது கணைகளால் துளைத்தான். பிறகு, ஓ! பலமிக்க ஏகாதிபதியே {ஜனமேஜயா}, போர்க்களத்தில் எழுந்த புழுதியின் விளைவாக, சுசர்மன் மற்றும் மத்ஸ்ய மன்னன் ஆகியோரது படைவீரர்களால் ஒருவரை ஒருவர் வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை.” {என்றார் வைசம்பாயனர்}.

இப்பதிவு குறித்து முகநூலில் Like/Comment/Share செய்யலாமே!

Post by முழு மஹாபாரதம்.