The same sami tree! | Virata Parva - Section 66 | Mahabharata In Tamil
(கோஹரணப் பர்வத் தொடர்ச்சி - 41)
பதிவின் சுருக்கம் :அர்ஜுனனைத் தஞ்சம் அடைந்த கௌரவப் படைவீரர்கள்; அபயமளித்த அர்ஜுனன்; அர்ஜுனனும் உத்தரனும் மீண்டும் வன்னிமரத்தை அணுகி உடை மாற்றிக் கொள்வது; அர்ஜுனன் உத்தரனிடம் உத்தரனே இப்போரை வென்றதாக அவனது தந்தையிடம் சொல்லச் சொல்வது; விராட நகரத்தை அடைவது...
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} சொன்னார், “குருக்களைப் போரில் வீழ்த்தியபிறகு, காளையின் கண் போன்ற கண்களைக் கொண்ட அவன் {அர்ஜுனன்}, பெரும் அளவிலான விராடனின் கால்நடைச் செல்வங்களை {பசு மந்தையை} திரும்ப மீட்டான். திருதராஷ்டிரர்கள் {திருதராஷ்டிரன் மகன்கள் அனைவரும்} படுதோல்வியடைந்து சென்ற பிறகு, பெரும் எண்ணிக்கையிலான குரு படைவீரர்கள், ஆழ்ந்த கானகத்தில் இருந்து வெளியேறி, இதயத்தில் அச்சத்துடன், பார்த்தனின் {அர்ஜுனனின்} முன்பு வந்தனர். கலைந்த கேசத்துடனும், கூப்பிய கரங்களுடனும் அவர்கள் அவன் {அர்ஜுனன்} முன்பு வந்தனர். அந்நிய நிலத்திற்கு வந்து, பசியாலும், தாகத்தாலும் களைப்படைந்து, அச்சத்தால் உணர்வற்றுப் போய், மனக் குழப்பமடைந்திருந்த அவர்கள் அனைவரும், பிருதையின் மகன் {குந்தியின் மகன் அர்ஜுனன்} முன்பு வந்து, “நாங்கள் உமது அடிமைகள்” என்றனர்.
அர்ஜுனன் {சரணடைந்த கௌரவப் படைவீரர்களிடம்}, “நல்வரவு. நீங்கள் அருளப்பட்டிருங்கள். நீங்கள் செல்லலாம். நீங்கள் அஞ்ச வேண்டிய காரணமேதும் இல்லை. துக்கமுற்றவர்களை நான் கொல்வதில்லை. உங்கள் பாதுகாப்புக்கான உறுதியை நான் உங்களுக்குக் கொடுக்கிறேன்” என்றான்.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “உறுதிகூறப்பட்ட இச்சொற்களைக் கேட்டு, கூடியிருந்த அவ்வீரர்கள், அவனது {அர்ஜுனனின்} சாதனைகள், புகழ் ஆகியவற்றைப் பாராட்டி, அவனது {அர்ஜுனனின்} நீண்ட வாழ்நாளுக்கான {நீண்ட ஆயுளுக்கான} நன்மொழிகளையும் {ஆசீர்வாதங்களையும்} கூறினர். எதிரியை முறியடித்து, மதங்கொண்ட யானையைப் போல விராடனின் நகரத்தை நோக்கி முன்னேறிய அர்ஜுனனைக் கௌரவர்களால் எதிர்கொள்ளமுடியவில்லை. மேகங்களைக் கலைக்கும் கடுங்காற்றைப் போல, மொத்த குரு {கௌரவப்} படையையும் முறியடித்த எதிரிகளைக் கொல்பவனான பார்த்தன் {அர்ஜுனன்}, மதிப்புடன், மத்ஸ்ய இளவரசனிடம் {உத்தரனிடம்}, “ஓ! குழந்தாய் {உத்தரா}, பிருதையின் மகன்கள் {குந்தியின் மகன்கள் பாண்டவர்கள்} அனைவரும் உனது தந்தையுடன் வாழ்ந்து வருகின்றனர் என்பதை நீ மட்டுமே அறிவாய். நகரில் நுழைந்ததும் அவர்களைப் {பாண்டவர்களைப்} புகழ்ந்துவிடாதே. ஏனெனில், அதனால் மத்ஸ்யர்களின் மன்னன் {விராடன்} அச்சங்கொண்டு, ஒளிந்து கொள்ள நேரிடும். அதற்குப் பதில், நகரத்தில் நுழைந்ததும், உனது தந்தையின் முன்னிலையில், “குருக்களின் படை என்னால் வீழ்த்தப்பட்டது. எதிரியிடமிருந்து பசுக்களும் என்னால் மீட்கப்பட்டன” என்று சொல்லி, இந்தச் செயல் உன்னால் ஆனதே என்று அறிவிப்பாயாக” என்றான் {அர்ஜுனன்}.
அதற்கு உத்தரன் {அர்ஜுனனிடம்}, “நீர் அடைந்த சாதனை எனது சக்திக்கு அப்பாற்பட்டது. அதை அடைவதற்கான திறனை நான் பெற்றிருக்கவில்லை. எனினும், ஓ! சவ்யசச்சின் {அர்ஜுனரே}, நீர் அதைச் செய்யச் சொல்லாத வரை, நான் எனது தந்தையிடம், உம்மைக் குறித்துச் சொல்ல மாட்டேன்” என்றான் {உத்தரன்}.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “எதிரி படையை வீழ்த்தி, குருக்களிடம் இருந்து, கால்நடைச் செல்வங்கள் முழுவதும் கைப்பற்றப்பட்ட பிறகு, ஜிஷ்ணு {அர்ஜுனன்}, மீண்டும் அந்த மயானத்திற்குத் திரும்பி வந்து, அதே வன்னி மரத்தை அடைந்து, எதிரிகளின் கணைகளால் சிதைக்கப்பட்ட உடலுடன் அங்கே நின்றான். பிறகு, நெருப்பு போலச் சுடர்விட்டுக் கொண்டிருந்த அந்தப் பயங்கரக் குரங்கு அந்தக் கொடிக்கம்பத்தில் இருந்த பிற உயிரினங்களுடன் சேர்ந்து வானத்தில் உயர்ந்தது {அந்தப் பெரிய வானரம், பூதங்களுடன் சேர்ந்து ஆகாயத்தில் கிளம்பியது}. (விஸ்வகர்மாவால்} உண்டாக்கப்பட்ட அந்த மாயை கறைந்து போய், சிங்க இலச்சனை பொறித்த உத்தரனின் கொடி அந்தத் தேரில் நிறுவப்பட்டது. அந்தக் குரு இளவரசர்களில் முதன்மையானவனின் {அர்ஜுனனின்} கணைகளையும், அம்பறாத்தூணிகளையும், போர்க்களத்தின் கடுமையை அதிகரிக்கும் வேறு ஆயுதத்தையும் (காண்டீவத்தையும்) {வன்னி மரத்தில்} மீண்டும் வைத்துவிட்டு, கிரீடியைத் {அர்ஜுனனைத்} தேரோட்டியாகக் கொண்டு மத்ஸ்யத்தின் ஒப்பற்ற இளவரசன் {உத்தரன்}, மகிழ்ச்சி நிறைந்த இதயத்துடன் நகரத்திற்குப் புறப்பட்டான். வலிமைமிக்கப் பெரும்சாதனையை அடைந்த எதிரியைக் கொல்பவனான பார்த்தனும் {அர்ஜுனனும்}, தனது தலைமுடியை முன்பு போலவே பின்னலாகக் கட்டி, உத்தரனின் கரங்களில் இருந்து கடிவாளங்களைப் பெற்றுக் கொண்டான். பிறகு அந்த ஒப்பற்ற வீரன் {அர்ஜுனன்}, மகிழ்ச்சி நிறைந்த இதயத்துடன் மீண்டும் பிருஹந்நளையாக மாறி, உத்தரனின் தேரோட்டியாக விராடனின் நகரத்திற்குள் நுழைந்தான்.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “கௌரவர்கள் அனைவரும் முற்றிலும் முறியடிக்கப்பட்டு, வீழ்த்தப்பட்டு, தளர்ந்த மனநிலையுடன் ஹஸ்தினாபுரத்திற்குப் புறப்பட்டுச் சென்றதும், {நகரம் நோக்கித்} திரும்பிக் கொண்டிருந்த பல்குனன் {அர்ஜுனன்}, உத்தரனிடம், “ஓ! இளவரசே, ஓ! வலிய கரங்கள் கொண்ட வீரா {உத்தரா}, பசுமந்தையாளர்களால் {மாட்டிடையர்களால்}, பாதுகாக்கப்பட்டபடியே பசுக்கள் முன்னே செல்லட்டும். குதிரைகளைக் {நீர்} குடிக்கச் செய்து {நீர்காட்டி}, குளிக்கச் செய்து, அவற்றை நன்றாகத் தேற்றிய பிறகு, பிற்பகலில் {மதிய வேளையில்} நாம் தலைநகருக்குள் நுழையலாம். உன்னால் அனுப்பப்படும் பசுமந்தையாளர்கள் {கோபாலர்களான மாட்டிடையர்கள்}, {இந்த} நற்செய்தியோடு நகரத்திற்கு விரைந்து சென்று, உனது வெற்றியை {முன்} அறிவிக்கட்டும் {பிரகடனம் செய்யட்டும்}” என்றான் {அர்ஜுனன்}.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “அர்ஜுனனின் சொற்களுக்கு இசைவாக, உத்தரன் தூதுவர்களிடம், “சென்று மன்னனின் {விராடரின்} வெற்றியை அறிவியுங்கள்” என்று விரைந்து கட்டளையிட்டான். எதிரி முறியடிக்கப்பட்டு, பசுக்கள் மீட்கப்பட்டதும், அந்த மத்ஸ்யனும் {உத்தரனும்}, பாரத இளவரசனும் {அர்ஜுனனும்} தங்களுக்குள் ஆலோசித்தபடியே மீண்டும் வன்னி மரத்தை அணுகினர். தாங்கள் பெற்ற வெற்றியால் மனம் நிறைந்த அவர்கள், வன்னி மரத்தின் அடியை அடைந்து, அங்கே அவர்கள் விட்டுச் சென்ற தங்கள் ஆடை ஆபரணங்களைத் தங்கள் தேரில் எடுத்துக் கொண்டு, அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றனர். எதிரியின் மொத்தப் படையையும் வீழ்த்தி, குருக்களிடமிருந்து மொத்த செல்வத்தையும் {மொத்த கால்நடைச் செல்வத்தையும்} மீட்ட பிறகு, பிருஹந்நளையைத் தனது தேரோட்டியாகக் கொண்ட விராடனின் வீரமகன் {உத்தரன்} நகரத்திற்குத் திரும்பினான்.
 |
|
|
|
இப்பதிவு குறித்து முகநூலில் Like/Comment/Share செய்யலாமே!
Post by முழு மஹாபாரதம்.