யுதிஷ்டிரனுக்கு ஆறுதலளித்த வியாசர்! - துரோண பர்வம் பகுதி – 183

Vyasa comforts Yudhishthira! | Drona-Parva-Section-183 | Mahabharata In Tamil

(கடோத்கசவத பர்வம் – 31)

பதிவின் சுருக்கம் : விதி, தங்கள் சொந்த மடமை மற்றும் கிருஷ்ணனின் கொள்கை ஆகியவையே கௌரவர்களின் தோல்விக்குக் காரணம் எனத் திருதராஷ்டிரன் சொல்வது; கடோத்கசனின் வீழ்ச்சியில் யுதிஷ்டிரனின் துயரம்; கர்ணனை எதிர்த்து கோபத்துடன் விரைந்த யுதிஷ்டிரன்; யுதிஷ்டிரனை அணுகி ஆறுதலளித்த வியாசர்...

திருதராஷ்டிரன் {சஞ்சயனிடம்}, “ஓ! ஐயா {சஞ்சயா}, கர்ணன், சுபலனின் மகனான சகுனி ஆகியோரின் இந்தச் செயல்பாட்டையும், குறிப்பாக உனது செயல்பாட்டையும் கொள்கை விதிகளுக்கு முரணானதாக {அநீதியாக} நான் காண்கிறேன்.(1) உண்மையில் அந்த ஈட்டியானது {சக்தி ஆயுதமானது}, போரில் ஒருவனை எப்போதும் கொல்லும் என்பதையும், வாசவனை {இந்திரனைத்} தலைமையாகக் கொண்ட தேவர்களாலும் அது தாங்கிக்கொள்ளப் பட முடியாதது, அல்லது கலங்கடிக்கப்பட முடியாதது என்பதையும் நீங்கள் அறிந்திருந்தாலும்,(2) ஓ! சஞ்சயா, தேவகியின் மகனுடனோ {கிருஷ்ணனுடனோ}, பல்குனனுடனோ {அர்ஜுனனுடனோ} முன்பே கர்ணன் போரிட்ட போது, ஏன் அவன் {கர்ணன்} அஃதை ஏவவில்லை?” என்று கேட்டான் {திருதராஷ்டிரன்}.(3)

சஞ்சயன் {திருதராஷ்டிரனிடம்} சொன்னான், “ஒவ்வொரு நாளும் போரில் இருந்து நாங்கள் அனைவரும் திரும்பியதும், ஓ! ஏகாதிபதி, ஓ! குரு குலத்தில் முதன்மையானவரே {திருதராஷ்டிரரே}, இரவில் விவாதித்து, கர்ணனிடம், “ஓ! கர்ணா, நாளை காலையில், ஓ! கர்ணா, இந்த ஈட்டியானது கேசவன் {கிருஷ்ணன்} மீதோ, அர்ஜுனன் மீதோ ஏவப்பட வேண்டும்” என்று சொல்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தோம் [1].(4,5) எனினும், காலை விடிந்ததும், ஓ! மன்னா {திருதராஷ்டிரரே}, விதியின் காரணமாகக் கர்ணனும், பிற தேர்வீரர்களும் அந்தத் தீர்மானத்தை மறந்தனர்.(6) கைகளில் அந்த ஈட்டியைக் கொண்டிருந்தும், பார்த்தனையோ {அர்ஜுனனையோ}, தேவகியின் மகனான கிருஷ்ணனையோ கர்ணன் கொல்லவில்லை என்பதால் விதியே உயர்ந்தது என நான் நினைக்கிறேன்.(7) உண்மையில், விதியால் அவனது {கர்ணனின்} அறிவு பீடிக்கப்பட்டதாலேயே, வாசவனின் {இந்திரனின்} மரண ஈட்டியை {சக்தி ஆயுதத்தைத்} தன் கையில் கொண்டிருந்தாலும், தேவர்களின் மாயையில் மயங்கிய அவன் {கர்ணன்}, ஓ! தலைவா {திருதராஷ்டிரரே}, தேவகியின் மகனான கிருஷ்ணனின் அழிவுக்காக அவன் {கிருஷ்ணன்} மீதோ, இந்திரனின் ஆற்றலைக் கொண்ட பார்த்தனின் மீதோ அதை வீசவில்லை” {என்றான் சஞ்சயன்}.(8,9)

[1] பத்தாம் நாள் இரவில் இருந்து பதிமூன்றாம் நாள் இரவு வரை, அதாவது தொடர்ச்சியாக நான்கு இரவுகள் இவ்வாறு ஆலோசித்து விவாதித்ததாகச் சஞ்சயன் இங்கே சொல்கிறான்.

திருதராஷ்டிரன் {சஞ்சயனிடம்}, “விதியாலும், உங்கள் சொந்த புத்தியாலும், கேசவனாலும் {கிருஷ்ணனாலும்} நீங்கள் அழிவை அடைந்தீர்கள். துரும்பைப் போன்று முக்கியத்துவமற்ற கடோத்கசனைக் கொல்லச் செய்து வாசவனின் {இந்திரனின்} ஈட்டியைத் தொலைத்துவிட்டீர்கள்.(10) இந்தப் பெரும் விவேகமற்ற செயலின் மூலமாக, பிற மன்னர்களைப் போலவே கர்ணனும், என் மகன்களும் ஏற்கனவே யமனின் வசிப்பிடத்திற்குள் நுழைந்துவிட்டார்கள்.(11) ஹிடிம்பை மகனின் {கடோத்கசனின்} வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, குருக்களுக்கும், பாண்டவர்களுக்கும் இடையில் மீண்டும் எவ்வாறு போர் நடைபெற்றது என்பதை எனக்கு இப்போது சொல்வாயாக.(12) துரோணரை எதிர்த்து விரைந்தவர்களும், தாக்குவதில் நல்ல திறன் பெற்றவர்களுமான சிருஞ்சயர்களும், பாஞ்சாலர்களும் போரிடுவதற்காக எவ்வாறு அணிவகுத்தனர்?(13) 

பூரிஸ்ரவஸ் மற்றும் தன் உயிரையே துச்சமாக மதித்த ஜெயத்ரதன் ஆகியோரின் கொலையால் கோபத்தால் தூண்டப்பட்டு, கொட்டாவி விடும் புலியைப் போன்றோ, வாயை அகல விரித்திருந்த காலனுக்கோ ஒப்பாக அவர்களை எதிர்த்து, அவர்களது படைக்குள் ஊடுருவிய துரோணரின் தாக்குதலை, பாண்டுக்களும், சிருஞ்சயர்களும் எவ்வாறு தாக்குப் பிடித்தனர்?(14,15) ஓ! ஐயா {சஞ்சயா}, துரோணரைப் பாதுகாத்தவர்களான துரோணரின் மகன் {அஸ்வத்தாமன்}, கர்ணன், கிருபர் மற்றும் துரியோதனன் தலைமையிலான பிறர் ஆகியோர் என்ன செய்தனர்?(16) ஓ! சஞ்சயா, பரத்வாஜரின் மகனை {துரோணரைக்} கொல்ல வேண்டிய தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்} மற்றும் விருகோதரன் {பீமன்} ஆகியோரின் கணைகளை எனது போர்வீரர்கள் அந்தப் போரில் எவ்வாறு மறைத்தனர்?(17) தங்கள் தரப்பு இழப்பைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதவர்களான சிந்துக்களின் ஆட்சியாளன் {ஜெயத்ரதன்} மரணத்தால் கோபமடைந்தவர்களும், கடோத்கசனின் மரணத்தால் கோபமடைந்தவர்களுமான ஒவ்வொருவரும் அந்த இரவுப்போரை எவ்வாறு போரிட்டனர்?” என்று கேட்டான் {திருதராஷ்டிரன்}.(18)

சஞ்சயன் {திருதராஷ்டிரனிடம்} சொன்னான், “ஓ! மன்னா {திருதராஷ்டிரரே}, அந்த இரவில் ராட்சசன் கடோத்கசன் கர்ணனால் கொல்லப்பட்டதும், மகிழ்ச்சியால் நிறைந்த உமது துருப்பினர் அனைவரும் உரக்க முழங்கினர்.(19) இரவின் அந்த இருட்டு வேளையில் அவர்கள், பாண்டவத் துருப்புகள் மீது மூர்க்கமாகப் பாய்ந்து அவர்களைக் கொல்லத் தொடங்கினர். இவை யாவற்றையும் கண்ட மன்னன் யுதிஷ்டிரன் பெரிதும் உற்சாகத்தை இழந்தான்.(20)

பிறகு, ஓ! எதிரிகளைத் தண்டிப்பவரே {திருதராஷ்டிரரே}, அந்த வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட பாண்டு மகன் {யுதிஷ்டிரன்}, பீமசேனனிடம், “ஓ! வலிய கரங்களைக் கொண்டவனே {பீமா}, தார்தராஷ்டிரப் படையைத் தடுப்பாயாக.(21) ஹிடிம்பை மகன் {கடோத்கசன்} கொல்லப்பட்டதன் விளைவால், பெரும் மயக்கம் என்னை ஆட்கொள்கிறது” என்றான் {யுதிஷ்டிரன்}. இப்படி அவன் {யுதிஷ்டிரன்}, பீமசேனனிடம் ஆணையிட்டுவிட்டுத் தன் தேரில் அமர்ந்தான்.(22) கண்ணீர் நிறைந்த முகத்துடன் மீண்டும் மீண்டும் பெருமூச்சுவிட்ட அந்த மன்னன் {யுதிஷ்டிரன்}, கர்ணனின் ஆற்றலைக் கண்டு பெரிதும் உற்சாகத்தை இழந்தான்.(23)

இந்த அளவுக்குப் பீடிக்கப்பட்ட அவனை {யுதிஷ்டிரனைக்} கண்ட கிருஷ்ணன் இந்த வார்த்தைகளை {அவனிடம்} சொன்னான்: “ஓ! குந்தியின் மகனே {யுதிஷ்டிரரே}, இத்தகு துயரம் உமதாக வேண்டாம். ஓ! பாரதர்களின் தலைவரே {யுதிஷ்டிரரே}, சாதாரணமானவனைப் போல இப்படி நீர் உற்சாகத்தை இழப்பது உமக்குத் தகாது. ஓ! மன்னா {யுதிஷ்டிரரே}, எழுவீராக, போரிடுவீராக. ஓ! தலைவா {யுதிஷ்டிரரே}, கனமான சுமையைச்  சுமப்பீராக {பெரும் பொறுப்பை ஏற்பீராக}.(24,25) உற்சாகமற்ற நிலை உம்மை மூழ்கடித்தால், நமது வெற்றி உறுதியற்றதாகவிடும்” என்றான் {கிருஷ்ணன்}.

கிருஷ்ணனின் இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்ட தர்மனின் மகன் யுதிஷ்டிரன்,(26) தன் கரங்களால் தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு கிருஷ்ணனிடம், “ஓ! வலிய கரங்களைக் கொண்டவனே {கிருஷ்ணா}, கடமையின் சிறந்த பாதையை நான் அறியாதவனல்ல.(27) பிறர் கரங்களில் பெற்ற சேவைகளை {உதவிகளை} மறந்தவன், பிராமணனைக் கொன்றதால் ஏற்படும் கொடும் விளைவுகளை அடைவான். நாங்கள் காடுகளில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த போது, ஹிடிம்பையின் உயர் ஆன்ம மகன் {கடோத்கசன்} வெறும் குழைந்தையே எனினும்,(28) ஓ! ஜனார்த்தனா {கிருஷ்ணா}, அவன் எங்களுக்குப் பல சேவைகளைச் செய்தான். வெண்குதிரைகளைக் கொண்ட பார்த்தன் {அர்ஜுனன்}, ஆயுதங்களை அடைவதற்காகச் சென்றுவிட்டான் என்பதை அறிந்த(29) அந்தப் பெரும் வில்லாளி (கடோத்கசன்), ஓ! கிருஷ்ணா, காம்யகத்திலிருந்த என்னிடம் வந்தான். தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்} திரும்பி வரும் வரை அவன் {கடோத்கசன்} எங்களோடே வசித்தான்.(30)

அடைவதற்கரிய காடுகளுக்குச் சென்ற போது, களைத்துப் போயிருந்த பாஞ்சால இளவரசியை {திரௌபதியை} தன் முதுகில் அவனே {கடோத்கசனே} சுமந்து வந்தான்.(31) ஓ! தலைவா {கிருஷ்ணா}, அவன் அடைந்த சாதனைகள், அவன் போர்முறைகள் அனைத்திலும் திறம்பெற்றவன் என்பதைக் காட்டுகின்றன. உண்மையில், அந்த உயர் ஆன்மா கொண்டவன் {கடோத்கசன்}, என் நன்மைக்காகவே பல கடினமான சாதனைகளை அடைந்தான்.(32) ஓ! ஜனார்த்தனா {கிருஷ்ணா}, சகாதேவனிடம் நான் இயல்பாகக் கொண்டுள்ளதைப் போன்று, இரு மடங்கு பாசத்தை நான் ராட்சசர்களின் இளவரசனான கடோத்கசன் மீது கொண்டிருந்தேன்.(33) அந்த வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்டவன் என்னிடம் அர்ப்பணிப்புடன் இருந்தான். நான் அவனது அன்புக்குரியவனாக இருந்தேன். அவனும் எனக்கு அன்புக்குரியவனாக இருந்தான். ஓ! விருஷ்ணி குலத்தோனே {கிருஷ்ணா}, இதற்காகவே துயரால் எரிந்து நான் இப்படி உற்சாகத்தை இழந்திருக்கிறேன்.(34)

ஓ! விருஷ்ணி குலத்தோனே {கிருஷ்ணா}, நம் துருப்புகள் கௌரவர்களால் பீடிக்கப்பட்டு முறியடிக்கப்படுவதைப் பார்ப்பாயாக. வலிமைமிக்கத் தேர்வீரர்களான துரோணரும், கர்ணனும் போரில் ஊக்கத்தோடு போரிடுவதைப் பார்ப்பாயாக.(35) மதங்கொண்ட இரு யானைகளால் பரந்த புதர்க்காடு நசுக்கப்படுவதைப் போல இந்த நள்ளிரவில் பாண்டவப்படை நசுக்கப்படுவதைப் பார்ப்பாயாக.(36)

ஓ! மாதவா {கிருஷ்ணா}, பீமசேனனுடைய கரங்களில் வலிமையையும், பார்த்தன் {அர்ஜுனன்} கொண்டிருக்கும் பல்வேறு வகைகளிலான ஆயுதங்களையும் அலட்சியம் செய்தபடியே கௌரவர்கள் தங்கள் ஆற்றலை வெளிப்படுத்துகின்றனர் {அல்லவா?}.(37) அதோ, போரில் அந்த ராட்சசனை {கடோத்கசனைக்} கொன்றுவிட்டு, துரோணர், கர்ணன் மற்றும் மன்னன் துரியோதனன் ஆகியோர் உரக்க முழங்குகின்றனர்.(38) ஓ! ஜனார்த்தனா {கிருஷ்ணா}, நாங்களும், நீயும் உயிரோடிருக்கும்போதே, சூதன் மகனோடு {கர்ணனோடு} போரிட்ட ஹிடிம்பையின் மகன் {கடோத்கசன்} கொல்லப்பட்டான்.(39) சவ்யசச்சின் {அர்ஜுனன்} பார்த்துக் கொண்டிருக்கம்போதே, நமக்கு மத்தியில் பெரும் அழிவை ஏற்படுத்தி, பெரும்பலம் மிக்கப் பீமசேனன் மகனான ராட்சசன் கடோத்கசனைக் கர்ணன் கொன்றுவிட்டான்.(40)

தீய தார்தராஷ்டிரர்களால் அபிமன்யு கொல்லப்பட்ட போது, ஓ! கிருஷ்ணா, வலிமைமிக்கத் தேர்வீரனான சவ்யசச்சின் {அர்ஜுனன்} போர்க்களத்தில் இருக்கவில்லை.(41) நாங்கள் அனைவரும் சிந்துக்களின் சிறப்புமிக்க ஆட்சியாளனால் {ஜெயத்ரதனால்} தடுக்கப்பட்டிருந்தோம். தன் மகனுடன் (அஸ்வத்தாமனுடன்) கூடிய துரோணரே, அந்தச் செயலுக்குக் காரணமாக அமைந்தார்.(42) ஆசானே {துரோணரே} கர்ணனிடம் அபிமன்யுவைக் கொல்வதற்கான வழிமுறைகளைச் சொன்னார். அபிமன்யு வாளுடன் போராடிக் கொண்டிருந்த போது, ஆசானே அந்த ஆயுதத்தை வெட்டினார்.(43) {அபிமன்யு} அத்தகு பரிதாப நிலையில் வீழ்ந்திருந்த போது, கிருதவர்மன், (அந்தப் பிள்ளையின்) குதிரைகளையும், இரண்டு பார்ஷினி சாரதிகளையும் மிகக் கொடூரமாகக் கொன்றான்.(44) அதன்பிறகே பெரும் வில்லாளிகளான பிறர் சுபத்திரையின் மகனைக் {அபிமன்யுவைக்} கொன்றனர். ஓ! கிருஷ்ணா, சிந்துக்களின் ஆட்சியாளன் {ஜெயத்ரதன்} சிறு குற்றத்திற்காகக் காண்டீவதாரியால் {அர்ஜுனனால்} கொல்லப்பட்டான்.

ஓ! யாதவர்களில் முதன்மையானவனே {கிருஷ்ணா}, அச்செயல் {ஜெயத்ரதனின் கொலை} எனக்குப் பெருமகிழ்ச்சியை அளிக்கவில்லை. எதிரிகளைக் கொல்வது நியாயமென்றால், அது பாண்டவர்களால் அடையப்பட வேண்டுமென்றால்,(46) இதற்கு {அதாவது ஜெயத்ரதனைக் கொல்வதற்கு} முன்பாகத் துரோணரும், கர்ணனும் கொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும். இதையே நான் நினைக்கிறேன். நம் துன்பங்களுக்கு அவ்விருவரே ஆணிவேராக இருக்கின்றனர்.(47) போரில் அவ்விருவரையும் (தன் கூட்டாளிகளாக) அடைந்த சுயோதனன் {துரியோதனன்}, நம்பிக்கையை அடைந்தான் {தைரியமடைந்தான்}. உண்மையில், துரோணரோ, தன்னைப் பின்தொடர்பவர்களுடன் கூடிய சூதன் மகனோ {கர்ணனோ}(48) கொல்லப்பட வேண்டிய போது, வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்}, இவ்விவகாரத்தில் மிகத் தொலைவான தொடர்பைக் கொண்ட {அதாவது நெருங்கிய தொடர்பற்றச்} சிந்து மன்னனை {ஜெயத்ரதனைக்} கொன்றான். சூதன் மகனை {கர்ணனை} நிச்சயம் நான் தண்டிக்க வேண்டும்.(49) எனவே, ஓ! வீரா {கிருஷ்ணா}, சூதன் மகனை {கர்ணனைக்} கொல்ல இப்போது நான் போரிடப் போகிறேன். வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட பீமசேனன் இப்போது துரோணரின் படைப்பிரிவுடன் போரிட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்” என்று மறுமொழி கூறினான் {யுதிஷ்டிரன்}.(50)

கிருஷ்ணனிடம் இவ்வார்த்தைகளைச் சொன்ன யுதிஷ்டிரன், கர்ணனை எதிர்த்து வேகமாகச் சென்று, உறுதிமிக்கத் தன் வில்லை வளைத்து, தன் சங்கைக் கடுமையாக முழக்கினான்.(51) பிறகு, ஆயிரம் தேர்கள், முன்னூறு யானைகள், ஐயாயிரம் குதிரைகள் ஆகியவற்றுடன் கூடிய பாஞ்சால மற்றும் பிரபத்ரகப் படையொன்றால் சூழப்பட்ட சிகண்டி, அம்மன்னனை {யுதிஷ்டிரனைப்} பின்தொடர்ந்து சென்றான். யுதிஷ்டிரனின் தலைமையிலான கவசம் பூண்ட பாஞ்சாலர்களும், பாண்டவர்களும், தங்கள் பேரிகைகளையும், சங்குகளையும் முழக்கினர். அந்த நேரத்தில் வலிய கரங்களைக் கொண்ட வாசுதேவன் {கிருஷ்ணன்}, தனஞ்சயனிடம் {அர்ஜுனனிடம்},(52-54) “அதோ யுதிஷ்டிரர், கோபத்தால் நிறைந்து, சூதன் மகனை {கர்ணனைக்} கொல்ல விரும்பி, பெரும் வேகத்தோடு செல்கிறார். இதில் நீ அவரை {யுதிஷ்டிரரைச்} சார்ந்திருப்பது முறையாகாது” என்றான்.(55) இதைச் சொன்ன ரிஷிகேசன் {கிருஷ்ணன்}, குதிரைகளை வேகமாகத் தூண்டினான். உண்மையில் ஜனார்த்தனன் {கிருஷ்ணன்} மன்னனை {யுதிஷ்டிரனைத்} தொடர்ந்து சென்ற போது அவன் {யுதிஷ்டிரன்} மிகத்தொலைவை அடைந்திருந்தான்.(56)

அந்த நேரத்தில் துயரில் பீடிக்கப்பட்டிருந்த மனத்தைக் கொண்டிருந்தவனும், நெருப்பால் எரிக்கப்பட்டது போலத் தெரிந்தவனும், சூதன் மகனை {கர்ணனைக்} கொல்ல விரும்பி வேகமாக விரைந்தவனுமான தர்மனின் மகனான யுதிஷ்டிரனைக் கண்டு, அவனை {யுதிஷ்டிரனை} அணுகிய வியாசர் அவனிடம் இவ்வார்த்தைகளைச் சொன்னார்.(57) வியாசர் {யுதிஷ்டிரனிடம்}, “போரில் கர்ணனுடன் மோதியிருப்பினும் பல்குனன் {அர்ஜுனன்} இன்னும் வாழ்வது நற்பேறாலேயே. உண்மையில் கர்ணன், சவ்யசச்சினை {அர்ஜுனனைக்} கொல்லும் விருப்பத்திலேயே தன் ஈட்டியை {சக்தி ஆயுதத்தை}வைத்திருந்தான்.(58) ஓ! பாரதக் குலத்தின் காளையே {யுதிஷ்டிரா}, ஜிஷ்ணு {அர்ஜுனன்} கர்ணனுடன் தனிப்போரில் ஈடுபடாதது நற்பேறாலேயே. அந்நிலையில் ஒருவரையொருவர் அறைகூவி அழைக்கும் அவர்கள் தங்கள் தெய்வீக ஆயுதங்களை அனைத்து பக்கங்களிலும் ஏவி இருப்பார்கள்.(59) சூதன் மகனுடைய {கர்ணனுடைய} ஆயுதங்களை அர்ஜுனன் அழித்திருப்பான். பின்னவனால் {அர்ஜுனனால்} பீடிக்கப்படும் முன்னவன் {கர்ணன்}, ஓ! யுதிஷ்டிரா, அந்தப் போரில் நிச்சயம் இந்திரனின் ஈட்டியை வீசியிருப்பான்.(60) ஓ! பாரதக் குலத்தில் முதன்மையானவனே, (இது நடந்திருந்தால்) உனது துயரம் இன்னும் பெரிதாக இருந்திருக்கும். ஓ! கௌரவங்களை அளிப்பவனே {யுதிஷ்டிரா}, சூதன் மகனால் {கர்ணனால்} போரில் அந்த ராட்சசன் {கடோத்கசன்} கொல்லப்பட்டது நற்பேறாலேயே.(61) உண்மையில், வாசவனின் {இந்திரனின்} ஈட்டியைக் கருவியாக மட்டுமே கொண்டு காலனே கடோத்கசனைக் கொன்றான். ஓ! ஐயா {யுதிஷ்டிரா}, போரில் அந்த ராட்சசன் {கடோத்கசன்} உனது நன்மைக்காகவே கொல்லப்பபட்டான்.(62)

ஓ! பாரதக் குலத்தில் முதன்மையானவனே {யுதிஷ்டிரா}, கோபவசப்படாதே, உன் இதயத்தைத் துயரில் நிலைநிறுத்தாதே. ஓ! யுதிஷ்டிரா, இதுவே இவ்வுலகின் உயிரினங்கள் அனைத்திற்குமான முடிவாகும்.(63) ஓ! பாரதா {யுதிஷ்டிரா}, உன் தம்பிகளுடனும், (உனது படையின்) சிறப்புமிக்க மன்னர்கள் அனைவருடனும் சேர்ந்து கௌரவர்களுடன் போரிடுவாயாக.(64)

இன்றிலிருந்து ஐந்தாம் நாளில் பூமி உனதாகும். ஓ! மனிதர்களில் புலியே, எப்போதும் அறம் குறித்தே {நல்லதையே} நினைப்பாயாக.(65) ஓ! பாண்டுவின் மகனே {யுதிஷ்டிரா}, மகிழ்ச்சியான இதயத்துடன் (அனைத்து உயிரினங்களிடமும்) அன்பு, தவம், ஈகை, பொறுமை மற்றும் உண்மை ஆகியவற்றைப் பயில்வாயாக. நீதி {அறம், தர்மம்} எங்கிருக்குமோ, அங்கே தான் வெற்றியிருக்கும்” என்றார் {வியாசர்}. பாண்டுவின் மகனிடம் {யுதிஷ்டிரனிடம்} இவ்வார்த்தைகளைச் சொன்ன வியாசர், அப்போதே அங்கேயே மறைந்து போனார்” {என்றான் சஞ்சயன்}.(66)

கடோத்கசவத பர்வம் முற்றும்

-------------------------------------------------------------------------------------------
துரோணபர்வம் பகுதி- 183ல் உள்ள சுலோகங்கள் : 66

ஆங்கிலத்தில் | In English