Arjuna dragged back Uttara! | Virata Parva - Section 38 | Mahabharata In Tamil
(கோஹரணப் பர்வத் தொடர்ச்சி - 13)
இப்பதிவின் காணொளி புத்தகத்தை யூடியூபில் காண
பதிவின் சுருக்கம் : கௌரவப் படையைக் கண்ட உத்தரன் அஞ்சி ஓடுவது; கௌரவர்கள் பிருஹந்நளையே அர்ஜுனன் எனச் சந்தேகம் கொள்வது; ஓடும் உத்தரனை அர்ஜுனன் இழுத்து வருவது...
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} சொன்னார், “நகரத்தில் இருந்து வெளியே வந்த அச்சமற்ற விராடனின் மகன் {உத்தரன்}, தனது தேரோட்டியிடம் {பிருஹந்நளையிடம்}, “குருக்கள் {கௌரவர்கள் } எங்கே இருக்கிறார்களோ, அங்கே செல். வெற்றியை விரும்பி இங்கே கூடியிருக்கும் குருக்களை வீழ்த்தி, எனது பசுக்களை அவர்களிடமிருந்து மீட்ட பிறகே, எனது தலைநகரத்திற்கு நான் திரும்புவேன்” என்றான். இளவரசனின் {உத்தரனின்} இந்தச் சொற்களைக் கேட்ட, பாண்டுவின் மகன் {அர்ஜுனன்}, குதிரைகளை விரைந்து நடத்தினான். காற்றின் வேகம் கொண்டவையும், தங்க அட்டிகைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டவையும், மனிதர்களில் சிங்கத்தால் {அர்ஜுனனால்} நடத்தப்பட்டவையுமான அக்குதிரைகளைப் பார்க்க காற்றில் பறப்பன போலத் தெரிந்தன.
வெகுதூரம் செல்வதற்கு முன்னரே அந்த எதிரிகளை அடிப்பவர்களான தனஞ்சயனும் {அர்ஜுனனும்}, மத்ஸ்யனின் மகனும் {உத்தரனும்}, பலமிக்கக் குருக்களின் {கௌரவர்களின்} படையைக் கண்டனர். மயானத்தை நோக்கிச் செல்லும் வழியில், அவர்கள் {அர்ஜுனனும், உத்தரனும்} போருக்காக அணிவகுத்திருக்கும் குருக்களின் {கௌரவர்களின்} படையைக் கண்டனர். பெருந்திரளான கடலைப் போலவும், எண்ணிலடங்கா மரங்களுடன் வானத்தில் நகரும் காட்டைப் போலவும் அந்தப் பெருஞ்சேனை தெரிந்தது. ஓ! குருக்களில் சிறந்தவனே {ஜனமேஜயா}, அந்தப் படை நகர்ந்ததால் ஏற்பட்ட புழுதிப்படலம் வானத்தை அடைந்து, அனைத்து உயிரினங்களின் பார்வையையும் தடை செய்தது.
யானைகளும், குதிரைகளும், தேர்களும் நிறைந்த அந்தப் பெரும்படை, கர்ணனாலும், துரியோதனனாலும், கிருபராலும், சந்தனுவின் மகனாலும் {பீஷ்மராலும்}, புத்திசாலியும் பெரும் வில்லாளியுமான துரோணராலும், அவரது மகனாலும் {அஸ்வத்தாமனாலும்} பாதுகாக்கப்படுவதைக் கண்ட விராடனின் மகன் {உத்தரன்} அச்சத்தால் பீதியடைந்து, தன்னுடலில் இருந்த முடிகள் அனைத்தும் முனைவரை முள் போல நீண்டு நிற்க {மயிர்க்கூச்சுடன் = புளகத்துடன்} பார்த்தனிடம் {அர்ஜுனனிடம்}, “குருக்களுடன் {கௌரவர்களுடன்} போரிட நான் துணியேன். என் உடல் புளகமடைவதைப் {மயிர் சிலிர்ப்பதைப்} பார். கடுமை மிகுந்தவர்களும், தேவர்களாலும் வீழ்த்தப்பட முடியாதவர்களுமான எண்ணிலடங்கா போர்வீரர்கள் நிறைந்த குருக்களின் படையோடு போரிட எனக்குத் தகுதி கிடையாது. குதிரைகளும், யானைகளும், தேர்களும், காலாட்படைவீரர்களும், பதாகைகளும் நிறைந்ததும், பயங்கர வில்லாளிகளைக் கொண்டதுமான பாரதர்களின் படைக்குள் ஊடுருவ நான் முயலமாட்டேன். போர்களத்தில் நிற்கும் துரோணர், பீஷ்மர், கிருபர், கர்ணன், விவிம்சதி, அஸ்வத்தாமன், விகர்ணன், சோமதத்தன், பாஹ்லிகன், ரதவீரர்களில் முதன்மையான வீரமன்னன் துரியோதனன் மற்றும் போரில் நிபுணத்துவம் வாய்ந்த இன்னும் பிற அற்புத வில்லாளிகளை, போர்க்களத்தில் நிற்கும் எதிரிகளாகக் கண்டமாத்திரத்தில், என் மனம் மிகவும் கவலை கொள்கிறது. அடிப்பவர்களான இந்தக் குருக்கள் {கௌரவர்கள்}, போர்க்களத்தில் அணிவகுத்து நிற்பதைக் கண்டதும் மயிர்ச்சிலிர்ப்புடன் கூடிய அச்சத்தை நான் அடைகிறேன்” என்றான் {உத்தரன்}.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “இழிந்த மனம் கொண்ட மூடனான உத்தரன், மடத்தனத்தால் (தேரோட்டியாக) வேடந்தரித்திருந்த உயர் ஆன்மா கொண்டவனின் (அர்ஜுனனின்) முன்னிலையில், (தனது விதியை நினைத்துப்) புலம்பத் தொடங்கினான். அவன் {உத்தரன்}, “வெறுமையான நகரத்தை மட்டும் எனக்கு விட்டுவிட்டு, முழுப் படையையும் அழைத்துக் கொண்டு திரிகார்த்தர்களைச் சந்திக்க எனது தந்தை சென்றுவிட்டார். எனக்கு உதவி செய்ய எந்தத் துருப்புகளும் இல்லை. சிறுவனும், தனியாக இருப்பவனும், ஆயுதங்களில் அதிகப் பயிற்சி இல்லாதவனுமான {உத்தரனாகிய} நான், ஆயுதங்களில் நிபுணத்துவம் கொண்ட எண்ணிலடங்கா வீரர்களுடன் மோத இயலாதவனாக இருக்கிறேன். எனவே, ஓ! பிருஹந்நளா, முன்னேறுவதை நிறுத்து!” என்றான் {உத்தரன்}.
அதற்குப் பிருஹந்நளை {அர்ஜுனன் உத்தரனிடம்}, “அச்சத்தால் வெளிறிப்போய், உன்னுடைய எதிரிகளின் மகிழ்ச்சியை நீ ஏன் அதிகரிக்கிறாய்? போர்க்களத்தில், எதிரிகளிடம் நீ எக்காரியத்தையும் இன்னும் செய்யவில்லை. “கௌரவர்களிடம் என்னை அழைத்துச் செல்” என்று நீயே எனக்குக் கட்டளையிட்டாய். எனவே, அதோ எண்ணிலடங்கா கொடிகள் இருக்கும் அந்த இடத்திற்கு உன்னை அழைத்துச் செல்வேன். ஓ! வலிய கரங்கள் கொண்டவனே {உத்தரா}, ஊனுக்காகப் {இறைச்சிக்காகப்} போரிடும் பருந்துகளைப் போல, உனது பசுக்களுக்காகப் போரிடத் தயாராக இருக்கும் எதிரிகளான குருக்களுக்கு {கௌரவர்களுக்கு} மத்தியில் நான் உன்னை நிச்சயம் அழைத்துச் செல்வேன். பூமியின் ஆட்சியைக் கோருவதான உயர்ந்த நோக்கத்துக்காக அவர்கள் வந்திருந்தாலும், நான் அதையே செய்வேன்.
புறப்படும்போது, ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் மத்தியில் பெரும் ஆண்மையுடன் பேசிவிட்டு, இப்போது போரில் இருந்து ஏன் விலகுகிறாய்? பசுக்களை மீட்காமல் நீ வீடு திரும்பினால், வீரமிக்க ஆண்களும், ஏன் பெண்களும்கூட அவர்களுக்குள் ஒருவரையொருவர் சந்தித்துக் கொள்ளும் போது உன்னைச் சொல்லி (ஏளனமாகச்) சிரிப்பார்கள். என்னைப் பொறுத்தவரை, தேரோட்டுவதில் எனக்கிருக்கும் திறன் குறித்துச் சைரந்திரி {மாலினி} உயர்வாகச் சொல்லி பாராட்டியிருக்கிறாள் (அதற்காகவே நான் வந்தேன்). எனவே, குருக்களிடம் {கௌரவர்களிடம்}, நான் ஏன் போரிடக்கூடாது? (உன்னைப் பொறுத்தவரை) நீ உறுதியுடன் நில் {போதும்}.” என்றாள் {பிருஹந்நளை}.
உத்தரன் {பிருஹந்நளாவிடம்}, “மத்ஸ்யர்களின் செல்வமனைத்தையும் குருக்கள் கொள்ளையிடட்டும். ஓ! பிருஹந்நளா, ஆண்களும் பெண்களும் என்னைக் கண்டு சிரிக்கட்டும். எனது பசுக்கள் அழியட்டும், எனது நகரம் பாலைவனமாகட்டும். நான் எனது தந்தையின் முன் வெளிப்பட்டு நின்றாலும்கூட, போருக்கான தேவை எதுவும் {எனக்கு} இல்லை” என்றான் {உத்தரன்}.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “காது குண்டலங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்த அந்த அச்சமுற்ற இளவரசன் {உத்தரன்} இதைச் சொல்லிவிட்டு, தேரில் இருந்து குதித்து, வில்லையும் அம்புகளையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு மதிப்பையும் பெருமையையும் துறந்து ஓடத்தொடங்கினான். எனினும், பிருஹந்நளன் {உத்தரனிடம்}, “போர்க்களத்தில் இருந்து ஓடுவது, வீரமிக்க க்ஷத்திரியர்களின் செயலன்று. பயத்தில் ஓடுவதைவிடப் போர்க்களத்தில் ஏற்படும் மரணமே சிறந்தது” என்று உரத்துச் சொன்னான். இதைச் சொன்ன குந்தியின் மகனான தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்}, {களத்தைவிட்டு} ஓடிவிட்ட இளவரசனைத் தொடர்ந்து {செல்லும் பொருட்டு}, தனது நீண்ட பின்னலும், சுத்தமான சிவந்த ஆடைகளும் காற்றில் படபடக்கும்படி, அந்த அற்புதமான தேரில் இருந்து இறங்கி {உத்தரனைப் பின்தொடர்ந்து} ஓடினான்.
இப்படி, பின்னல் காற்றில் படபடக்க ஓடிக்கொண்டிருப்பது அர்ஜுனன் என்பதை அறியாத சில போர்வீரர்கள், இக்காட்சியைக் கண்டு வெடித்துச் சிரித்தனர். அவன் {அர்ஜுனன்} இப்படி ஓடிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்ட குருக்கள் {கௌரவர்கள்}, “சாம்பலுக்குள் மறைந்திருக்கும் நெருப்பு போல, {இப்படி} வேடம்பூண்டிருக்கும் இந்த மனிதன் யார்? இவன் பகுதி {சிறிது} ஆணாகவும், பகுதி {சிறிது} பெண்ணாகவும் இருக்கிறானே. அலியின் உருவத்தைத் தாங்கியிருந்தாலும், இவன் அர்ஜுனனைப் போல இருக்கிறானே. இவனது தலைகளும், கழுத்தும், கதாயுதங்களைப் போன்ற இரு கரங்களும் அவனைப் {அர்ஜுனனைப்} போலவே உள்ளன. இவனது நடையும் அவனைப் {அர்ஜுனனைப்} போலவே உள்ளது. தனஞ்சயனைத் {அர்ஜுனனைத்} தவிர இவன் வேறு யாரும் அல்ல.
மனிதர்களுக்கு மத்தியில் இருக்கும் அர்ஜுனன், தேவர்களுக்கு மத்தியில் இருக்கும் இந்திரனைப் போன்றவனாவான். தனஞ்சயனை {அர்ஜுனனைத்} தவிர வேறு எவன் நமக்கு எதிராகத் தனியாக வருவான்? தனது ஒரு மகனை மட்டுமே விராடன் அந்த வெறும் நகரத்தில் விட்டுச் சென்றான். அவன் {அந்த மகன்} வீரத்தாலல்ல, சிறுபிள்ளைத்தனத்தால் வெளியே வந்திருக்கிறான். நகரத்தை விட்டு வெளியே வந்தவன் உத்தரனாக இருக்க வேண்டும். இப்போது மாறுவேடத்தில் இருக்கும் பிருதையின் மகனான அர்ஜுனனை, அவன் {உத்தரன்} தேரோட்டியாக வரித்திருக்க வேண்டும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. நமது படையைக் கண்ட அவன் {உத்தரன்} பீதியடைந்து ஓடிக்கொண்டிருப்பதாகத் தெரிகிறது. அவனைத் திரும்பிக் கொண்டுவரவே, தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்} ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான் என்பதில் ஐயமில்லை” என்று {கௌரவர்கள்} தங்களுக்குள் விவாதித்துக் கொண்டனர்.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “மாறுவேடத்தில் இருக்கும் பாண்டுவின் மகனைக் கண்ட கௌரவர்கள், ஓ! பாரதா {ஜனமேஜயா}, இந்த உத்தேசக் கணிப்பீடுகளில் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளத் தொடங்கினர். ஆனால், அவர்களால் திட்டவட்டமாக எந்த முடிவுக்கும் வர முடியவில்லை. அதே வேளையில் புறமுதுகிட்டு ஓடிய உத்தரனைத் தொடர்ந்து, விரைந்து சென்ற தனஞ்சயன் {அர்ஜுனன்}, ஒரு நூறு அடிகள் எடுத்து வைப்பதற்குள் அவனது தலைமுடியைப் பற்றினான். அர்ஜுனனால் பிடிக்கப்பட்ட விராடனின் மகன் {உத்தரன்}, பெரும் துன்பத்தில் இருப்பவனைப் போல மிகவும் வருந்திப் புலம்பத் தொடங்கி, “ஓ! நல்ல பிருஹந்நளா, ஓ! அழகிய இடை கொண்டவளே கேள். தேரின் பாதையை விரைந்து திருப்பு. எவன் {உயிருடன்} வாழ்கிறானோ, அவனே செழிப்பைச் சந்திக்கிறான் {அடைகிறான்}. பசும்பொன்னாலான நூறு நாணயங்களையும் {பொற்காசுகளையும்}, பொன்னால் இழைக்கப்பட்ட எட்டு பிரகாசமான வைடூரியங்களையும், அற்புத குதிரைகளால் இழுக்கப்படும் தங்கக் கொடிக்கம்பமுடைய ஒரு தேரையும், பராக்கிரமம் மிக்கப் பத்து அராளங்களையும் {மதயானைகளையும்} நான் உனக்குத் தருகிறேன். ஓ! பிருஹந்நளா, என்னை விட்டு விடு” என்றான் {உத்தரன்}.
வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்} தொடர்ந்தார், “{உத்தரனால்} இப்படிச் சொல்லப்பட்ட அந்த மனிதர்களில் புலி {அர்ஜுனன்} சிரித்துக் கொண்டே, கிட்டத்தட்ட உணர்வை இழந்து, இச்சொற்களைச் சொல்லிப் புலம்பிக் கொண்டிருந்த உத்தரனைப் பிடித்துத் தேரை நோக்கி இழுத்து வந்தான். பிறகு, அச்சத்தால் உணர்வை இழக்கும் தருவாயில் இருந்த அந்த இளவரசனிடம் {உத்தரனிடம்}, பிருதையின் மகன் {அர்ஜுனன்}, “ஓ! எதிரிகளைத் தண்டிப்பவனே, எதிரியிடம் போரிட உனக்குத் துணிவில்லையென்றால், நான் எதிரியிடம் போரிடுவதற்கேதுவாக வந்து குதிரைகளின் கடிவாளத்தைப் பிடி. வீரர்களாலும், வலிமைமிக்கவர்களாலும் பாதுகாக்கப்பட்டு, வலிமைமிக்கதாகவும், வெல்லமுடியாததாகவும் இருக்கும் தேர்களின் ஒப்பற்ற வரிசையிருக்கும் அவ்விடத்திற்கு, எனது கரங்களின் பலத்தால் உண்டான பாதுகாப்புடன் ஊடுருவிச் செல்.
ஓ! எதிரிகளைத் தண்டிப்பவனே {உத்தரா}, அஞ்சாதே, நீ ஒரு க்ஷத்திரியன். மேலும் நீ ஓர் அரசின் இளவரசர்களில் முதன்மையானவனுமாவாய். ஓ! மனிதர்களில் புலியே {உத்தரா}, எதிரிகளின் மத்தியில் நீ ஏன் அடங்கிச் செல்கிறாய்? நான் நிச்சயம் குருக்களுடன் {கௌரவர்களுடன்} போரிட்டு, வல்லமைமிக்கதும், அணுக இயலாததுமான தேர்களின் வரிசைக்குள் ஊடுருவிச் சென்று, பசுக்களை மீட்பேன். ஓ! மனிதர்களில் சிறந்தவனே {உத்தரா}, நான் குருக்களுடன் போரிடுவேன். நீ எனது தேரோட்டி ஆவாயாக” என்றான் {அர்ஜுனன்}. இப்படி விராடனின் மகனான உத்தரனிடம் பேசியவனும், இதுவரை போரில் வீழாதவனுமான பீபத்சு {பீபத்சு-அர்ஜுனன்}, சிறிது நேரம் அவனைத் {உத்தரனைத்} தேற்றினான். பிறகு, பயத்தால் பீதியுற்று, மயக்கமும் தயக்கமும் கொண்ட இளவரசனை {உத்தரனை}, அடிப்பவர்களில் முதன்மையான அந்தப் பிருதையின் மகன் {குந்தியின் மகன் அர்ஜுனன்} தேரில் ஏற்றினான்” {என்றார் வைசம்பாயனர்}.
 |
|
|
|
இப்பதிவு குறித்து முகநூலில் Like/Comment/Share செய்யலாமே!
Post by முழு மஹாபாரதம்.