வன எரிப்பு முடிவுக்கு வந்தது! - ஆதிபர்வம் பகுதி 236

Forest conflagration extinguished! | Adi Parva - Section 236 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 7)

Tweet to @arasaninfo

பதிவின் சுருக்கம் : கிருஷ்ணன் பல உயிரினங்களைக் கொன்றது; தேவர்கள் பின்வாங்கியது; இந்திரனுக்கு ஒரு அரூபக் குரல் எச்சரித்தது; மயன் தப்புவதை கிருஷ்ணன் கண்டது; மயனை அர்ஜுனன் காத்தது; அர்ஜுனன் வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டு அக்னியும் அவனை விட்டுவைத்தது...

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "மந்தபாலர் தனது பிள்ளைகளிடம், "உங்கள் பாதுகாப்புக்காக நான் அக்னியிடம் பேசினேன். அந்தச் சிறப்புமிகுந்த தெய்வம் {அக்னி} எனது விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவதாக உறுதி அளித்தான். அக்னியின் அந்த வார்த்தையாலும், உங்கள் தாயின் {ஜரிதையின்} அறத்தன்மையாலும், நீங்களே பெற்றிருக்கும் பெரும் சக்தியாலும் தான் நான் முன்னமே வரவில்லை. ஆகையால் எனது மக்களே {மகன்களே}, என்னைக்குறித்து உங்கள் இதயங்களில் மனக்கசப்பை நிலைக்க வைக்காதீர். நீங்கள் அனைவரும் வேதங்களை அறிந்த முனிவர்கள். அக்னி கூட உங்கள் அனைவரையும் நன்றாக அறிந்து வைத்திருக்கிறான்" என்றார்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "தனது மகன்களுக்கு இப்படிப்பட்ட உறுதிகளைக் கொடுத்த அந்த அந்தணர் மந்தபாலர், தன்னுடன் தனது மனைவியையும் {ஜரிதையையும்} மகன்களையும் {சாரங்கப் பறவைகளையும்} அழைத்துக் கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டு அகன்று, வேறு நாட்டிற்குச் சென்றுவிட்டார்.

"இப்படியே அந்தக் கொடும் கதிர்கள் கொண்ட பிரகாசமான தேவன் {அக்னி}, பலத்தால் வளர்ந்து, கிருஷ்ணன் மற்றும் அர்ஜுனன் ஆகியோரின் துணையுடன் உலக நன்மைக்காகக் காண்டவ வனத்தை எரித்தான். கொழுப்பு மற்றும் எலும்பினுள் இருக்கும் மஜ்ஜையின் பல ஆறுகளைக் குடித்த அக்னி பெரிதும் மனநிறைவு அடைந்து தன்னை அர்ஜுனனுக்கு வெளிக்காட்டினான்.

மருத்துகளால் {காற்றுத் தேவர்களால்} சூழப்பட்ட புரந்தரன் {இந்திரன்}, வானில் இருந்து கீழே இறங்கி வந்து பார்த்தனிடமும் {அர்ஜுனனிடமும்}, கேசவனிடமும் {கிருஷ்ணனிடமும்}, "தேவர்களாலும் கூடாத காரியத்தைச் சாதித்துவிட்டீர்கள். மனிதர்களால் அடைய முடியாத வரத்தை நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் கேட்கலாம். நான் உங்களிடம் பெரும் மனநிறைவு அடைந்துள்ளேன்" என்றான் {இந்திரன்}.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "பார்த்தன் {அர்ஜுனன்}, இந்திரனிடம் அவனது அனைத்து ஆயுதங்களையும் கேட்டான். இது குறித்துப் பெரும் பிரகாசமுள்ள சக்ரன் {இந்திரன்}, அவற்றைக் கொடுக்க ஒரு நேரத்தை நிச்சயத்துக் கொண்டு, "சிறப்பு மிகுந்த மாதவன் {கிருஷ்ணன்} உன்னிடம் எப்போது மனநிறைவு கொள்வானோ, ஓ பாண்டுவின் மகனே {அர்ஜுனனே}, அப்போது நான் என் ஆயுதங்கள் அனைத்தையும் உனக்குக் கொடுப்பேன். ஓ குரு குலத்தின் இளவரசனே {அர்ஜுனனே}, அந்த நேரம் வரும்போது நான் அதை அறிவேன். உனது ஆன்மத் தவங்களுக்காக {உனது தவங்கள் முடிந்த பிறகு}, நான் உனக்கு எனது அனைத்து நெருப்பாலான ஆயுதங்களையும் {அக்னேயா அஸ்திரங்களையும்}, வாயவ்யா ஆயுதங்களையும் {வாயு அஸ்திரங்களையும்} கொடுப்பேன். நீயும் அனைத்தையும் என்னிடம் இருந்து பெற்றுக் கொள்வாய்" என்றான் {இந்திரன்}.

அர்ஜுனனுடனான தனது நட்பு எப்போதும் நிலைத்ததாக இருக்க வேண்டும் என்று வாசுதேவன் {கிருஷ்ணன்} கேட்டான். புத்திசாலிக் கிருஷ்ணன் விரும்பிக் கேட்ட வரத்தை தேவர்களின் தலைவனும் {இந்திரனும்}, அருளினான். கிருஷ்ணன் மற்றும் அர்ஜுனன் கேட்ட இந்த வரங்களைக் கொடுத்த மருத்துகளின் தலைவன் {இந்திரன்}, ஹூதாசனனுடனும் (வேள்வி நெய்யை உணவாகக் கொண்டவன்) {அக்னியுடனும்} பேசிய பிறகு, அனைத்துத் தேவர்களையும் அழைத்துக் கொண்டு விண்ணுலகம் சென்றான். பதினைந்து நாட்கள் அக்கானகத்தையும், அதிலிருந்த விலங்குகள், பறவைகள் ஆகியவற்றையும் எரித்த அக்னி பெரும் மனநிறைவு கொண்டு, மேலும் எரிவதை நிறுத்திக் கொண்டான். ஏராளமான அளவில் இறைச்சியை உண்டு, கொழுப்பு மற்றும் இரத்தத்தைக் குடித்து மிக மனநிறைவை அடைந்த அக்னி அச்யுதன் {கிருஷ்ணன்} மற்றும் அர்ஜுனனிடம், "மனிதர்களில் இரு புலிகளான உங்களால் நான் மனநிறைவு அடைந்தேன். வீரர்களே, எனது கட்டளையால் {வரத்தால்}, விரும்பும் இடத்திற்குச் செல்லத் தகுதிவாய்ந்தவர்களாக நீங்கள் இருப்பீர்கள்" என்றான். சிறப்பு வாய்ந்த அக்னியால் இப்படிச் சொல்லப்பட்ட அர்ஜுனனும், வாசுதேவனும், தானவன் மயனுமாகிய -- அம் மூவரும் -- கொஞ்ச நேரம் உலவி விட்டுக் கடைசியாக நதியின் இன்பம் தரும் கரையில் வந்து அமர்ந்தார்கள்” {என்றார் வைசம்பாயனர்}.

************ ஆதிபர்வம் முற்றும் ************ 

ஆங்கிலத்தில் | In English

மனைவி மக்களை அடைந்தார் மந்தபாலர் - ஆதிபர்வம் பகுதி 235

Mandapala went to his wife and children | Adi Parva - Section 235 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 6)

தனது பிள்ளைகளை நினைத்து மந்தபாலர் வருந்துவது; லபிதை பொறாமையால் அவரை ஒதுக்கிப் பேசுவது; நெருப்பு அடங்கியதும் ஜரிதை தனது பிள்ளைகளைக் காண விரைந்தது; பிள்ளைகள் பத்திரமாக இருப்பது; அதே நேரத்தில் மந்தபாலரும் அங்கே வருவது

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "ஓ குருகுலத்தைச் சேர்ந்தவனே {ஜனமேஜயா}, முனிவர் மந்தபாலர், தான்  கொடுங்கதிர்கள் கொண்ட தேவனிடம் {அக்னியிடம்} பேசிவிட்டாலும், தனது பிள்ளைகள் குறித்து எண்ணி மிகுந்த பதட்டப்பட்டார். உண்மையில், அவர் மனமே அமைதியில் நிலைக்கவில்லை. தனது மகன்களைக் குறித்த துயருற்று, (தனது இரண்டாவது மனைவியான) லபிதையிடம், "ஓ லபிதா, எனது பிள்ளைகளுக்கு நகரும் சக்தி கிடையாது. அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்களோ? காற்று கடுமையாக வீசி, நெருப்பு பலமாக வளரும்போது, எனது பிள்ளைகளால் தங்களைக் காத்துக் கொள்ள முடியாதே. அவர்களது தாயால் {ஜரிதையால்} அவர்களை எப்படிக் காப்பாற்றி மீட்க முடியும்? அந்த அப்பாவிப் பெண், தன்னால் தனது சந்ததியைக் காக்க முடியவில்லை என்று அறியவரும் போது, துக்கம் தாளமாட்டாளே. எனது மகன்கள், ஜரிதாரி, சாரிசிரிகன், ஸ்தம்பமித்ரன், மற்றும் துரோணன் ஆகியோர் எப்படி இருக்கிறார்களோ? அவர்களது ஆதரவற்ற தாய் {ஜரிதை} எப்படி இருக்கிறாளோ?", என்று துயரத்துடன் பேசினார் {மந்தபாலர்}.

ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, அப்படிச் சொல்லி அழுது கொண்டிருந்த முனிவர் மந்தபாலரிடம், சக்காளத்தியின் மேல் இருந்த பொறாமையால் லபிதை, "உமது பிள்ளைகள் அனைவரும் பெரும் சக்தியும் வீரமும் கொண்ட முனிவர்கள் என்று நீர் எனக்கு உறுதி அளித்திருக்கிறீர்கள். ஆகையால் அவர்களைக் குறித்து நீர் வருந்தாதீர். அவர்களுக்கு நெருப்பிடமிருந்து அச்சமில்லை. அக்னியிடம் அவர்கள் சார்பாக என் முன்னிலையில்தானே பேசினீர்கள்? அந்தச் சிறப்பு மிகுந்த தேவன் அவர்களைக் காப்பதாகச் சொன்னாரல்லவா? அண்டத்தின் பிரதிநிதிகளில் ஒருவனான அக்னி தனது பேச்சை பொய்த்துக்கொள்ள மாட்டான். உமக்கு கவலையும் இல்லை, நண்பர்களின் நன்மை குறித்து உமது இதயம் நினைக்கவும் இல்லை. எனது பகையாளியை (ஜரிதையை) நினைத்து நீர் கவலைகொள்வதால் தான் தடுமாறுகிறீர்! என் மீது நீர் வைத்திருக்கும் அன்பு, முதலில் நீர் அவளிடம் வைத்ததற்கு சமமாக இல்லை என்பது நிச்சயம். தனது கவனத்தை இரு கட்சிகளிடம் சிதறவிடும் ஒருவன், அதில் ஒரு கட்சி துன்பத்தை மட்டுமே அனுபவிப்பதைக் காண்பான்; ஆனால் அவன் தனது இதயத்துக்கு அருகே இருக்கும் கட்சியை அவமதிக்கக் கூடாது. நீர் யாருக்காக வருத்தப்படுகிறீரோ, அந்த ஜரிதையிடமே செல்லும்! என்னைப் பொறுத்தவரை, உம்மைப் போன்ற தீய மனிதனுடன் நெருக்கமாக இருந்ததற்குப் பலனாக இனிமேல் தனிமையில் உலவி வருவேன்," என்றாள் {லபிதை}.

இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட மந்தபாலர், "நீ சொல்வது போல எண்ணம் கொண்டு நான் உலகில் திரியவில்லை. பிள்ளைப்பேறுக்காகவே நான் இங்கே இருக்கிறேன். அப்படி நான் பெற்ற பிள்ளைகளே கூட ஆபத்தில் இருக்கின்றனர். தான் பெறப் போகும் ஒன்றிற்காக, தன்னிடம் உள்ள ஒன்றைக் கைவிடும் மனிதன் தீயவனாவான். இந்த உலகம் அவனைப் புறக்கணித்து அவமானப்படுத்தும் (ஆகையால், நான் இங்கிருந்து செல்ல வேண்டும்). உன்னைப் பொறுத்தவரை நீ எதைத் தேர்ந்தெடுக்கிறாயோ அதைச் செய்து கொள். மரங்களை நக்கிச் செல்லும் இந்தச் சுடர்விட்டெரியும் நெருப்பு, துயர் கொண்ட எனது இதயத்தின் வேதனையை அதிகரிக்கிறது. அப்படி வேதனை அதிகரிப்பதால், தீய நிமித்தங்கள் எழுகின்றன," என்றார் {மந்தபாலர்}.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "அதே வேளையில், அந்தச் சாரங்கப் பறவைகள் வசித்த இடத்தில் நெருப்பு அடங்கியது. தனது பிள்ளைகளிடம் அதிக பிணைப்புள்ள ஜரிதை, அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்பதைக் காண துயரத்துடன் விரைவாக வந்தாள். அவர்கள் அனைவரும் நெருப்பிலிருந்து  தப்பிப் பிழைத்து நலமுடன் இருப்பதைக் கண்டாள். அந்தக் குஞ்சுகள் பாதுகாப்பாக இருந்தாலும் தங்கள் தாயைத் கண்டதும், கதறி அழத் தொடங்கின. அவளும் அவர்களை உயிரோடு கண்டதால் ஆனந்தக் கண்ணீர் விட்டாள். அவள் {ஜரிதை}, அழுது கொண்டிருக்கும் தனது பிள்ளைகள் ஒவ்வொருவரையும் ஆரத்தழுவினாள். சரியாக அதே நேரத்தில், ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, மந்தபால முனிவர் அங்கே வந்தார். ஆனால், அவரைக் கண்டு அவரது மகன்களில் ஒருவரும் மகிழவில்லை. இருப்பினும், அந்த முனிவர் {மந்தபாலர்} அவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒருவர் பின் ஒருவராகப் பேசினார். பிறகு ஜரிதையிடமும் பேசினார். திரும்பத் திரும்பப் பேசினார். ஆனால், ஒரு மகனோ அல்லது ஜரிதையோ அவரிடம் நல்லதாகவோ அல்லதாகவோ பதிலுக்குப் பேசவில்லை.

பிறகு மந்தபாலர், "இவர்களில் யார் உனது மூத்த மகன்? யார் அவனுக்கு அடுத்தவன்? யார் மூன்றாமவன்? யார் எல்லோரினும் இளையவன்? நான் துயரத்துடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். நீ ஏன் எனக்கு பதில் சொல்ல மறுக்கிறாய்? நான் உன்னை விட்டுச் சென்றது உண்மைதான், ஆனால், நான் இருந்த இடத்தில் நான் மகிழ்ச்சியாக இல்லை," என்றார்.

பிறகு ஜரிதை, "மூத்தவனிடமும், அடுத்தவனிடமும், மூன்றாமவனிடமும், இளையவனிடமும் உமக்கு என்ன வேலை இருக்கிறது? இனிய புன்னகையும், இளமையும் கொண்டவளான லபிதையிடம் செல்லும். என்னை ஒன்றுமில்லாமல் விட்டுவிட்டு முன்பு நீர் அவளிடம் சென்றீர்!" என்றாள். அதற்கு மந்தபாலர், "பெண்களைப் பொறுத்தவரை, சக்களத்தியையோ, இரகசிய காதலியையோ விட தங்கள் மகிழ்ச்சியை தொலைக்க இந்த உலகத்திலும் சரி, வேறு உலகத்திலும் சரி வேறு காரணம் தேவையில்லை. இந்த இரண்டைத் தவிர வேறு எதுவும், நெருப்பைப் போன்று எரியும் பகையைக் கொள்ள வைக்காது. பெரும் வேதனையையும் உருவாக்காது. நன்கு அருளப்பட்ட, அனைத்து உயிரிலும் கொண்டாடப்பட்ட அருந்ததியும், தனது மனைவியின் நன்மையில் அர்ப்பணிப்புடன் இருந்த சிறப்பு மிகுந்த வசிஷ்டரிடம் பொறாமையுடன் நடந்து கொண்டாள். மேலும் அருந்ததி எழுவரில் {சப்தரிஷிகளில்} ஒருவரான அந்த ஞானமுள்ள முனிவரை {வசிஷ்டரை} அவமதித்தாள். அந்த அவமதிக்கும் சிந்தனையாலேயே அவள் சிறிய நட்த்திரமாக, நெருப்புடன் புகை கலந்தது போல, நல்லதைச் செய்யாத சகுனங்களாக, சில நேரங்களில் தெரிந்தும், சில நேரங்களில் மறைந்தும் இருக்கிறாள். நான் உன்னை உனது பிள்ளைகளுக்காகவே கருதுகிறேன். வசிஷ்டர் எப்படி தனது மனைவிக்கு குற்றமிழைக்கவில்லையோ அப்படி நானும் உனக்கு குற்றம் இழைக்கவில்லை. ஆகையால், பொறாமை கொண்டு அருந்ததி வசிஷ்டரிடம் நடந்து கொண்டதைப் போல நீ என்னிடம் நடந்து கொள்கிறாய். மனிதர்கள், பெண்களை அவர்கள் தங்கள் மனைவிகளாகவே இருப்பினும் நம்பக்கூடாது. பெண்கள், தாயாகிவிட்டால், தனது கணவனுக்குச் சேவை செய்ய கருதுவதில்லை," என்றார் {மந்தபாலர்}.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "அதன்பிறகு, அவரது {மந்தபாலரது} பிள்ளைகள் அனைவரும் வந்து அவரை வழிபட்டனர். பிறகு அவர் அவர்களிடம் அன்புடன் பேசி, அவர்களுக்கு அனைத்து உறுதிகளையும் கொடுத்தார்."

குஞ்சுகளிடம் இருந்து விலகிய அக்னி - ஆதிபர்வம் பகுதி 234

Agni  deviated from the young birds | Adi Parva - Section 234 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 5)

சாரங்கப் பறவைக் குஞ்சுகள் அக்னியிடம் வேண்டுவது; அதில் இளையவனான துரோணனின் பாடலில் அக்னி மயங்குவது; அப்பறவைகளை எரிக்காமல் விடுவது…

ஜரிதாரி, "ஞானமுள்ள மனிதன் மரணத்தைக் குறித்த விழிப்புடன் இருப்பான். ஆகையால், அவன் மரணத்தைச் சந்திக்கும் அந்த நேரத்தில் எந்தத் துயரமும் கொள்வதில்லை. ஆனால் குழம்பிய ஆன்மா, விழிப்புடன் இருப்பதில்லை. ஆகையால் மரணத்தைச் சந்திக்கும்போது, வலியையும் துயரத்தையும் உணர்ந்து, முக்தி பெறுவதில்லை," என்றான்.

இரண்டாவது சகோதரனான சாரிசிரிகன், "நீ அமைதியும் புத்திசாலித்தனமும் கொண்டவன். நமது உயிருக்கு அச்சுறுத்தலான சமயம் வந்திருக்கிறது. பலரில் ஒருவரே ஞானமுள்ளவனாகவும் வீரமுள்ளவனாகவும் வரமுடியும். இது சந்தேகமில்லாதது," என்றான்.

மூன்றாவது சகோதரனான ஸ்தம்பமித்ரன், "மூத்த சகோதரனே காப்பாளன் என்று அழைக்கப்படுகிறான். மூத்த சகோதரனே (இளையவர்களை) ஆபத்திலிருந்து மீட்பவன். மூத்தவனே அவர்களைக் காப்பதில் தவறினால், இளையவர்களால் என்ன செய்ய முடியும்?" என்று கேட்டான்.

நான்காவதும் மிக இளையவனுமான துரோணன், "ஏழு நாவுகளையும் ஏழு வாய்களையும் கொண்ட கொடும் நெருப்பு தேவன் {அக்னி}, சுடர் விட்டு எரிந்து, தன் வழியில் எதிர்படும் அனைத்தையும் நக்கிக் கொண்டு, நமது வசிப்பிடத்தை நோக்கி வருகிறான்," என்றான்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "ஒருவருக்கொருவர் இப்படிப் பேசிக் கொண்ட மந்தபாலரின் மகன்கள் ஒவ்வொருவரும் அக்னியிடம் அர்ப்பணிப்புடன் கூடிய புகழ்ச்சிப் பாடலைப் {eulogistic hymn துதி} பாடினார்கள். ஓ ஏகாதிபதியே அவர்களின் பாடலை நான் உரைக்கிறேன் கேள்."

"ஜரிதாரி, "ஓ நெருப்பே, நீயே காற்றின் ஆன்மா, பூமியின் தாவரங்களுக்கு உடலாக இருப்பவன் நீயே, ஓ சுக்ரா, உனக்கு நீர் {தண்ணீர்} காரணம் அதுபோல நீருக்கு நீயே காரணம்! ஓ பெரும் சக்தி கொண்டவனே, உனது சுடர்கள் சூரியனின் கதிர்களைப் போல தங்களைப் மேலும் கீழுமாக, முன்பும் பின்புமாக எல்லா பக்கங்களிலும் பெருக்கிக் கொள்கின்றன," என்றான்.

சாரிசிரிகன், "ஓ புகையைக் கொடியாகக் கொண்ட தேவனே {அக்னியே}, எங்கள் தாயை {ஜரிதையை} காணவில்லை, நாங்கள் எங்கள் தந்தையையும் அறிந்ததில்லை! எங்களுக்கு சிறகுகள் இன்னும் முளைக்கவில்லை. எங்களைக் காக்க யாருமில்லை. ஆகையால், ஓ அக்னியே, நாங்கள் குழந்தைகளாக இருப்பதால் எங்களைக் காப்பாற்று! ஓ அக்னியே, துயரத்தில் இருக்கும் எங்களை, உனது அதிர்ஷ்டமான உருவத்தாலும், உனது ஏழு சுடர்களாலும் காப்பாற்று! நாங்கள் உன்னிடம் பாதுகாப்பை நாடுகிறோம். ஓ அக்னி நீயே (அண்டத்துக்கு) வெப்பத்தைக் கொடுப்பவன். ஓ தலைவா, உன்னைத்தவிர வேறு யாரும் சூரியனின் கதிர்களுக்கு வெப்பத்தைக் கொடுக்க முடியாது. சிறுவர்களாகவும் முனிவர்களாகவும் இருக்கும் எங்களைக் காப்பாற்று. ஓ ஹவ்யவாஹனா {Havyavaha} (வேள்வி நெய்யைச் சுமப்பவனே), வேறு வழியில் சென்று திருப்தி அடைவாயாக," என்றான்.

ஸ்தம்பமித்ரன், "ஓ அக்னியே, நீயே அனைத்தும்! இந்த முழுப் அண்டமும் உன்னால் படைக்கப்பட்டதே! அனைத்து உயிர்களையும் நீயே தாங்கி நிற்கிறாய்! முழு அண்டத்தையும் நீயே தாங்கி நிற்கிறாய்! வேள்வி நெய்யைச் சுமந்து செல்பவன் நீயே! அந்த அற்புதமான வேள்வி நெய்யும் நீயே! ஞானமுள்ளோர் உன்னை ஒருவனாகவும் (காரணகர்த்தாவாகவும்), பலராகவும் (விளைவுகளாகவும்) அறிந்துள்ளனர்! மூன்று உலகங்களையும் படைத்த நீயே, அவற்றை நேரம் வரும்போது உன்னைப் பெருக்கிக் கொண்டு அழிக்கிறாய். நீயே உற்பத்திக்கு காரணம், நீயே அண்டத்தில் கரைந்திருக்கும் சாறு!" என்றான்.

துரோணன், "ஓ அண்டத்தின் தலைவனே, பலத்தால் வளர்ந்து, உடல்களில் தங்கி, உயிரினங்கள் உண்ணும் உணவை நீயே செரிக்க வைக்கிறாய். ஆகையால் அனைத்தும் உன்னுள்ளேயே நிலைத்திருக்கின்றன. ஓ சுக்ரா, உனது வாயிலிருந்து வேதங்கள் வெளிவந்தன. நீயே சூரியனாக இருந்து உலகத்தின் நீரையும், உலகம் விளைவிக்கும் அனைத்து நீர் ஆதாரங்களையும் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறாய். அப்படிக் குடித்து, அதை மழையாக நீயே கொடுக்கிறாய். மழையாய் வந்து அனைத்தையும் வளர வைக்கிறாய். ஓ சுக்ரா, உன்னிடம் இருந்தே இந்தச் செடிகளும் அடர்த்தியான இலைகள் கொண்ட கொடிகளும் உண்டாகின. உன்னிடம் இருந்தே குளங்களும், தடாகங்களும், பெரும் சமுத்திரமும் அருளப்பட்டது! ஓ கடும் கதிர்கள் கொண்டவனே, எங்களது இந்த உடல் வருணனை {நீர்க்கடவுள்} நம்பி இருக்கிறது. எங்களால் உனது வெப்பத்தைத் தாங்க முடியவில்லை. ஆகையால், எங்களுக்கு அதிர்ஷ்டகரமான காப்பாளனாக இரு! எங்களை அழித்துவிடாதே! ஓ தாமிர நிறம் கொண்ட கண்களை உடையவனே, சிவந்த கழுத்து கொண்டவனே, நடக்கும் பாதையைக் கருப்பு நிறத்தால் குறிப்பவனே, தனது கரையில் இருக்கும் வீட்டை சமுத்திரம் காப்பது போல, நீ வேறு திசைக்குத் திரும்பி எங்களை காப்பாற்று!" என்றான்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "பிரம்மத்தை உச்சரிக்கும் துரோணனால் இப்படிக் கேட்டக்கொள்ளப்பட்ட அக்னி, தான் கேட்டதில் {புகழப்பட்டதில்} மிகுந்த திருப்தி கொண்டு, தான் மந்தபாலருக்கு அளித்த உறுதியையும் நினைவு கூர்ந்து அவனிடம், "ஓ துரோணரே! நீர் முனிவர். நீர் சொன்னது அனைத்தும் பிரம்மம் (வேத உண்மை). நான் உங்களை இன்பமடைய வைப்பேன். அஞ்சாதீர்! உண்மையில், மந்தபாலர், நான் இக்கானகத்தை உட்கொள்ளும் போது, தனது மகன்களைக் காக்க வேண்டும் என்று என்னிடம் கேட்டார். அவர் {மந்தபாலர்} என்னிடம் பேசிய பேச்சுகளும், உமது பேச்சும் எனக்கு நிறை செய்தன. நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லும். ஓ அந்தணர்களில் சிறந்தவரே, நான் உமது பாடலால் மிகுந்த திருப்தி அடைந்தேன். ஓ அந்தணரே, நீர் அருளப்பட்டிரும்!" என்றான் {அக்னி}.

துரோணன், "ஓ சுக்ரா, இந்தப் பூனைகள் தினமும் எங்களுக்கு தொல்லை கொடுக்கின்றன. ஓ ஹுதாசனா; அவர்களை, அவர்களின் நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களுடன் உட்கொள்," என்றான்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "பிறகு அக்னி அந்தச் சாரங்கப் பறவைகளிடம் அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்று கேட்டு, தனது நோக்கத்தைச் சொன்னான். மேலும், ஓ ஜனமேஜயா, அவன் பலத்தால் வளர்ந்து, அந்தக் காண்ட வனத்தை மேலும் எரிக்க ஆரம்பித்தான்.

தாயின் பேச்சை ஏற்க மறுத்த குஞ்சுகள் - ஆதிபர்வம் பகுதி 233

The young ones not accepting the mother's speech | Adi Parva - Section 233 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 4)

ஜரிதை தனது மகன்களை எலி வளைக்குள் புகச் சொன்னது; குஞ்சுகள் அதை ஏற்க மறுத்தது; எலியை ஒரு பருந்து பிடித்து சென்றதாக ஜரிதை சொன்னது; அதை ஏற்காத குஞ்சுகள் தங்கள் தாயை வேறிடம் போகச் சொன்னது; எரியும் காட்டில் தனது குஞ்சுகளை விட்டுவிட்டு ஜரிதை நெருப்பில்லாத பாதுகாப்பான இடத்திற்கு சென்றது

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "தனது மகன்களின் வார்த்தைகளைக் கேட்ட ஜரிதை தொடர்ந்தாள், "பொந்துக்குள் இருந்த அந்த சிறு எலியை ஒரு பருந்து தனது கூரிய நகத்தில் பற்றி எடுத்துச் சென்றது. ஆகையால், நீங்கள் அந்தப் பொந்துக்குள் சென்று அச்சமற்று இருக்கலாம்." இதைக் கேட்ட அந்தப் பிஞ்சுகள், "பருந்து அந்த எலியைத் தூக்கிச் சென்றதைக் குறித்து நமக்கு எந்த உறுதியும் கிடையாது. அந்தப் பொந்துக்குள் வேறு எலிகளும் இருக்கலாம். அவற்றிடம் இருந்து நமக்கு எல்லா அச்சமும் எப்போதும் இருக்கும். ஆனால் இங்கோ இவ்வளவு தூரத்திற்கு நெருப்பு அணுக முடியுமா என்ற சந்தேகம் உள்ளது. ஏற்கனவே காற்று நெருப்பை விலக்கிச் செல்வதைக் காண்கிறோம். நாங்கள் அந்தப் பொந்துக்குள் நுழைந்தால், அந்தப் பொந்தில் வாழும் உயிரினத்தால் எங்களுக்கு சாவு நிச்சயம். ஆனால், நாங்கள் இங்கேயே இருந்தால் சாவு என்பது சந்தேகத்திற்கிடமானதுதான். ஓ தாயே, மரணம் உறுதியற்ற நிலையே, மரணம் உறுதியான நிலையைவிடச் சிறந்தது. ஆகையால், நீ இங்கிருந்து தப்புவது உனது கடமையாகிறது. நீ வாழ்ந்தால் இனிமேலும் நல்ல குழந்தைகளைப் பெற வாய்ப்பிருக்கிறது," என்றனர்.

பிறகு அவர்களின் தாய் {ஜரிதை}, "பிள்ளைகளே, பறவைகளில் சிறந்த பருந்து, தாழ இறங்கி பொந்துக்குள் இருந்து எலியைத் தூக்கிச் செல்வதை நானே கண்டேன். அவன் {பருந்து} அப்படி வேகமாகப் பறந்து செல்கையில், நான் அவனைப் {பருந்தைப்} பின் தொடர்ந்து அவனுக்கு வாழ்த்து தெரிவித்தேன். "ஓ பருந்துகளின் மன்னா, நீ எங்கள் எதிரியான எலியை உனது கூரிய நகங்களில் பற்றிச் செல்வதால், நீ எதிரிகள் இல்லாமல் வாழ்வாயாக. நீ சொர்க்கத்தில் தங்க மேனியுடன் வாழ்வாயாக," என்று வாழ்த்துகூறினேன். பிறகு அந்தப் பருந்து அந்த எலியை விழுங்கினான். நானும் அவனிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு வந்துவிட்டேன். ஆகையால், பிள்ளைகளே, இந்தப் பொந்துக்குள் நம்பிக்கையுடன் நுழையுங்கள். நீங்கள் அஞ்சுவதற்கு எதுவும் இல்லை. அந்தப் பொந்தில் வசித்த எலி பருந்தால் பிடித்துச் செல்லப்படுவதை நானே என் கண்ணால் பார்த்திருக்கிறேன்," என்றது. அதற்கு அந்தப் பிஞ்சுகள், "ஓ தாயே, அந்த எலி பருந்தால் எடுத்துச் செல்லப்பட்டது என்பதை நாங்கள் எந்த வகையிலும் அறியவில்லை. அந்தக் காரியம் உறுதியானதா என்பது தெரியாமல்  எங்களால் அந்தப் பொந்துக்குள் நுழைய முடியாது," என்றனர். அதற்கு அவர்களின் தாய் {ஜரிதை}, "எலி பருந்தால் தூக்கிச் செல்லப்பட்டது எனக்கு உறுதியாகத் தெரியும். ஆகையால் பிள்ளைகளே, நீங்கள் பயப்பட அவசியமில்லை. நான் சொல்வதைச் செய்யுங்கள்," என்றாள். அதற்கு அந்தப் பிஞ்சுகள், "ஓ தாயே, நீ எங்களது பயத்தை விலக்க பொய்க்கதை சொல்கிறாய் என்று நாங்கள்  சொல்லவில்லை. புத்தி கலங்கியிருக்கும்போது ஒரு நபரால் செய்யப்பட்ட காரியம், அந்த நபரின் திட்டமிட்ட செயல் என்று அரிதாகவே கூறலாம். எங்களால் உனக்கு எந்த ஆதாயமும் இல்லை. அதே போல நாங்கள் யார் என்பதையும் நீ அறியமாட்டாய். அப்படியிருக்கும்போது, நீ ஏன்  உன் உயிரைப் பணயம் வைத்து எங்களைப் பாதுகாக்கமுனையவேண்டும்? நாங்கள் உனக்கு  யார்? நீ இளமையும் அழகும் கொண்டிருக்கிறாய். உன்னால் உனது கணவரை {மந்தபாலரை} அடைய முடியும். நீ உன் கணவரிடம் செல். நீ  மறுபடியும் நல்ல குழந்தைகளைப் பெறுவாய். நாங்கள் இந்த நெருப்பில் புகுவதால், அருள் நிறைந்த உலகங்களை அடையவிடு. இருப்பினும், நெருப்பு எங்களை உட்கொள்ளவில்லை என்றால், நீ மறுபடியும் இங்கு வந்து எங்களை அடையலாம்," என்றனர். {சாரங்கப் பறவைக் குஞ்சுகள்}.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "இப்படித் தனது மகன்களால் சொல்லப்பட்ட அந்தத் தாய்ப்பறவை {ஜரிதை}, காண்டவ வனத்தை விட்டு, விரைவாக நெருப்பில்லாத பாதுகாப்பான இடத்திற்கு சென்றது. விரைவாக முன்னேறிய அக்னி, தன்னுடைய கொடும் சுடர்களைக் கொண்டு மந்தபாலர் மகன்கள் இருந்த இடத்தை அணுகியது. அந்த இளம்பறவைகள் அந்தச் சுடர்விட்டு எரியும் நெருப்பு தங்களை நோக்கி வருவதைக் கண்டனர். பிறகு அந்த நான்கு பறவைக்குஞ்சுகளில் மூத்தவனான ஜரிதாரி, அக்னியிடம் பேசினான்.

நெருப்பால் சூழப்பட்ட பறவைக் குஞ்சுகள் - ஆதிபர்வம் பகுதி 232

Fire surrounded the infant birds | Adi Parva - Section 232 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 3)

ஜரிதையின் ஒப்பாரி; குஞ்சுகள் தங்கள் தாயைத் தப்பிக்கச் சொன்னது; ஜரிதை குஞ்சுகளை பொந்துக்குள் நுழையச் சொன்னது; பொந்துக்குள் நுழைய மருத்த குஞ்சுகள்...

சாரங்கப் பறவையான
ஜரிதை

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "காண்டவ வனத்தில் நெருப்பு சுடர்விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்த போது, அந்தப் பறவைக் குஞ்சுகள் மிகவும் கலங்கிப் போய் துயரத்தில் இருந்தன.

கவலை நிறைந்த அவர்கள் {பறவைகள்} தப்பிக்க எந்த வழியும் காணவில்லை. தப்பிப்பதற்கு இயலாத குஞ்சுகள் அவை என்பதை அறிந்த அவற்றின் தாயான ஆதரவற்ற ஜரிதை, மிகுந்த துயர் கொண்டு சத்தமாக அழுதாள். அவள், "ஓ கொடூரமான இந்தத் தீ அண்டத்தைப் பிரகாசிக்கச் செய்து, கானகத்தை எரித்துத் தள்ளி, எனது துன்பத்தை அதிகரிக்க, இதோ எங்களை நோக்கி வருகிறதே, அழிந்து போன எங்கள் மூதாதையர்களின் ஒரே ஆதரவான, கால்களும் சிறகுகளும் முளைக்காத இந்தப் பிஞ்சு குஞ்சுகளால் எனக்கு துயர் அதிகரிக்கிறதே. எல்லாபுறமும் பீதியைக் கிளப்பிக் கொண்டு இந்த நெருப்பு, தனது நீண்ட நாவால் உயரமான மரங்களை நக்கிக் கொண்டு எங்களை நோக்கி வருகிறதே. இவர்களைச் {குஞ்சுகளைச்} சுமந்து கொண்டு என்னால் தப்பித்துச் செல்ல முடியவில்லையே. இவர்களைக் குறித்து எனது இதயம் துயர்கொண்டுள்ளதால், இவர்களைக் கைவிடவும் முடியவில்லையே. எனது மகன்களில் யாரை நான் விடுவேன்? யாரை நான் சுமந்து செல்வேன்? எனது கடமைக்கு உகந்த செயல்தான் என்ன? ஓ பிள்ளைகளே நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்? நான் என்ன சிந்தித்தாலும் நாம் தப்புவதற்கு வழி தெரியவில்லை. உங்களை எனது இறக்கைகளால் மூடிய நானும் உங்களுடன் சாவேன்.

உங்கள் கொடும் தந்தை {மந்தபாலர்} சில காலத்திற்கு முன்பு என்னைவிட்டு அகலும் போது, "ஜரிதாரி {Jaritari} என்ற இவன் மூத்தவனாதலால், உனது குலமே இவனை நம்பி இருப்பதலால் இவனே {ஜரிதாரியே} அதற்கு ஆதாரமாக இருப்பான். இரண்டாவது மகனான சாரிஸ்ரிக்குவன் {Sarisrikka} எனது மூதாதையரின் குலத்தை விருத்தி செய்வான். எனது மூன்றாவது மகனான ஸ்தம்பமித்ரன் {Stamvamitra} ஆன்மிகத்துக்குத் தன்னை அர்ப்பணித்து துறவியாவான். எனது இளைய மகன் துரோணன் {Drona},  வேதங்களை அறிந்தவர்களில் முதன்மையானவன் ஆவான்", என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றாரே. ஆனால் நம்மை இப்படி பேராபத்து முந்திவிட்டதே. நான் யாரை எடுத்துச் செல்வேன்? எதைச் செய்தால் செய்ய வேண்டியதைச் செய்ததாகும்? நான் தீர்மானிக்கும் சக்தியை இழந்துவிட்டேனே. எப்படி எனது பிள்ளைகளை நெருப்பில் இருந்து காப்பது என்று எந்த முடிவையும் எடுக்க முடியவில்லையே!" என்று அழுது கொண்டிருந்தாள்.

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "இப்படி ஒப்பாரி வைத்த தனது தாயிடம் அந்தக் பிஞ்சுக் குஞ்சுகள், "ஓ தாயே, உனது பாசத்தைக் கைவிட்டு, நெருப்பில்லாத இடத்திற்கு உடனே செல். நாங்கள் இங்கே கொல்லப்பட்டாலும், பின்பு உனக்கு வேறு பிள்ளைகள் பிறப்பர். ஓ தாயே நீயே கொல்லப்பட்டால், நமது குலத்தில் வேறு பிள்ளைகள் இருக்க மாட்டார்கள். இந்த இடரைச் சிந்தித்துப் பார், ஓ தாயே, நமது குலத்திற்கு நன்மையான காரியத்தைச் செய்ய நேரம் வந்தவிட்டது, நீ காக்கப்பட்டால், உயர்ந்த உலகங்களை அடைய இன்னும் எங்கள் தந்தை {மந்தபாலகர்} உனது விருப்பங்களை ஈடேற்ற வழி இருக்கிறது," என்றனர்.

அந்தப் பிஞ்சுகள் சொன்னதைக் கேட்ட ஜரிதை, "இந்த மரத்தின் அருகே தரையில் ஒரு பொந்து இருக்கிறது. அது ஒரு எலிக்குச் சொந்தமானது. அந்தப் பொந்துக்குள் நேரங்கடத்தாமல் நுழையுங்கள். அப்போது உங்களுக்கு நெருப்பிடம் எந்தப் பயமும் இருக்காது. நீங்கள் அனைவரும் நுழைந்ததும், நான் அந்தப் பொந்தின் வாயிலை தூசுகளால் அடைத்துவிடுவேன். இது தான் சுடர்விட்டு எரியும் நெருப்பில் இருந்து தப்பிக்க ஒரே வழி. பிறகு, நெருப்பு அணைந்ததும், நான் இங்கே திரும்ப வந்து, தூசை அகற்றுகிறேன். நெருப்பில் இருந்து தப்ப வேண்டும் என்றால் எனது ஆலோசனைப்படி செய்யுங்கள்" என்றாள்{சாரங்கப் பறவையான ஜரிதை}.

அதற்கு அந்தப் பறவைக் குஞ்சுகள், "இறகுகள் அற்று, சதைப்பிண்டம் போல் நாங்கள் இருக்கிறோம். நாங்கள் அந்தப் பொந்துக்குள் நுழைந்தால், இறைச்சி உண்ணும் எலி எங்கள் அனைவரையும் அழித்துவிடும் என்பது நிச்சயம். எங்கள் முன் இருக்கும் ஆபத்தை நாங்கள் காண்பதால், அந்தப் பொந்துக்குள் நுழைய முடியாது. நெருப்பில் இருந்து தப்பிக்கவோ, அல்லது அந்த எலியிடம் இருந்து தப்பிக்கவோ எங்களுக்கு எந்த வழியும் தெரியவில்லை. எங்கள் தந்தையின் {மந்தபாலரின்} இனப்பெருக்கம் எப்படி பலன்றறுப் போகும் என்பதும், எப்படி எங்கள் தாய் {ஜரிதை} காக்கப்படுவாள் என்பதும் எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. நாங்கள் அந்தப் பொந்துக்குள் நுழைந்தால், எலி எங்களை அழித்துவிடும்; நாங்கள் இங்கேயே இருந்தால், விண்ணை முட்டும் இந்த நெருப்பு எங்களை அழித்துவிடும்; இந்தப் பேராபத்தைச் சிந்தித்துப் பார்த்தால், கடித்து உண்ணப்பட்டு இறப்பதைவிட, நெருப்பினால் இறப்பதே சிறந்தது. பொந்துக்குள் எலி விழுங்கிச் சாகும் நிலை தாழ்ந்தது; அதே வேளையில் நெருப்பினால் அழிவது ஞானமுள்ளோரால் ஏற்கப்பட்டுள்ளது.

மந்தபாலர் - ஜரிதை, லபிதை - ஆதிபர்வம் பகுதி 231

Mandapala - Jarita and Labita | Adi Parva - Section 231 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 2)

மந்தபாலர் எனும் முனிவர் கடும் தவம் இருந்து, மேலுலகம் செல்வது; அவருக்கு சந்ததி இல்லாததால், சில இடங்களில் அவருக்கு அனுமதி இல்லாதிருப்பது; சந்ததியைப் பெருக்க அவர் சாரங்கப் பறவையாக மாறி ஜரிதையுடன் கூடுவது; பிறகு லபிதை என்பவளுடன் ஊர்சுற்றுவது; அக்னி காண்டவ வனத்தை எரிக்கப்போகிறான் என்பதை அறிந்து, தனது பிள்ளைகளை ஒன்றும் செய்யக்கூடாது என்று வேண்டுவது.

ஜனமேஜயன், "ஓ அந்தணரே {வைசம்பாயணரே}, அப்படி அந்தக் கானகம் எரிக்கப்பட்ட போது,  சாரங்கம் என்று அழைக்கப்பட்ட பறவைகளை ஏன் அக்னி உட்கொள்ளவில்லை? இது கானகத்தில் எப்போது நடந்தது? ஓ அந்தணரே, மய தானவனும், அசுவசேனனும் கொல்லப்படாதது எதற்காக என்று நீர் சொல்லிவிட்டீர். ஆனால், சாரங்கங்கள் தப்புவதற்கு என்ன காரணம் என்பதை நீர் சொல்லவில்லை. ஓ அந்தணா, அந்தப் பறவைகள் தப்பியது எனக்கு அற்புதமாகத் தோன்றுகிறது. அந்தக் கொடுமையான காட்டுத்தீயில் அவை ஏன் அழியவில்லை என்பதை எங்களுக்குச் சொல்லுங்கள்," என்று கேட்டான் {ஜனமேஜயன்}.

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "ஓ எதிரிகளைக் கொல்பவனே {ஜனமேஜயா}, அந்தக் காட்டுத்தீயின் போது அக்னி ஏன் அந்தப் பறவைகள் எரிக்கவில்லை என்பதை நான் உனக்குச் சொல்கிறேன். ஓ மன்னா {ஜனமேஜயா},  மந்தபாலர் {Mandapala} என்ற பெயரில் ஒரு பெரும் முனிவர் இருந்தார். அவர் சாத்திரங்களை அறிந்தவராகவும், கடும் தவம் மேற்கொள்பவராகவும், ஆன்மீகத்திற்குத் தன்னை அர்ப்பணித்தவராகவும், அறம் சார்ந்த மனிதர்களில் முதன்மையானவராகவும் இருந்தார். தங்கள் உயிர்த் திரவத்தை மேல்நோக்கி எழ வைத்த முனிவர்களின் வழியைப் பின்பற்றி அந்த துறவி, ஓ ஏகாதிபதியே {ஜனமேஜயா}, தனது அனைத்து புலன்களையும் முழுமையான கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்து, கல்விக்கும் அறத்திற்கும் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டார். ஆன்மிகத்தின் கரையை அடைந்த பிறகு, ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, அவர் தனது மனித உருவை விட்டு, பித்ருக்களின் உலகத்தை அடைந்தார். ஆனால், அங்கே அவரது ஆன்மச் செயல்களுக்கான கனியை {பலனை} அடைவதில் அவர் தோல்வி கண்டார். மரண தேவனைச் சுற்றி உட்கார்ந்திருந்த தேவர்களிடம் இதற்கான காரணத்தை அறிய, " எனது ஆன்மத் தகுதிகளால் இந்த பகுதிகளையெல்லாம் அடைந்துவிட்டதாக நான் கருதிய இந்தப் பகுதிகள் என்னால் ஏன் அடைய முடியாதவையாக இருக்கின்றன. நான் இந்தப் பகுதிகளை அடையக்கூடிய அளவிற்கு அறச் செயல்கள் செய்யவில்லையா? ஓ விண்ணுலகவாசிகளே, ஏன் இந்தப் பகுதிகள் எனக்கு எதிராக மூடப்பட்டிருக்கின்றன! எனது ஆன்ம தவத்தின் கனிகளைப் பெறுவதற்காக நீங்கள் சொன்னதை நான் செய்வேன்", என்று கேட்டார் {மந்தபாலர்}.

அதற்கு தேவர்கள், "ஓ அந்தணரே {மந்தபாலரே}, மனிதர்கள் பிறக்கும் போதே எந்த செயலுக்காக, எந்தப் பொருளுக்காக கடன்காரர்களாகப் பிறக்கிறார்கள் என்பதைச் சொல்கிறோம், கேளும். அறச்சடங்குகளும், விதிப்படியான கல்வியும், மக்கட்பேறினாலும் மனிதர்கள் பிறவிக் கடனுடன் பிறக்கிறார்கள். அதில் சந்தேகமில்லை. வேள்விகளாலும், ஆன்மிகத் துறவாலும், சந்ததியாலும் {மக்கட்செல்வம்} அந்தக் கடன்கள் அடைபடும். நீர் ஒரு ஆன்மத் துறவி, வேள்விகளும் செய்திருக்கிறீர். ஆனால், உமக்கு சந்ததி கிடையாதே. உமக்கு சந்ததி இல்லாததாலேயே உமக்கு எதிராக இப்பகுதிகள் மூடப்பட்டிருக்கின்றன. அகையால், பிள்ளைகளைப் பெறும்! அப்படிச் செய்தால், நீர் பலதரப்பட்ட இன்பநிலைகள் கொண்ட பகுதிகளை அனுபவிப்பீர். ஒரு மகனே தனது தந்தையை புத் எனும் நரகத்தில் இருந்து மீட்கிறான் என்று வேதங்கள் சொல்கின்றன. ஆகையால், ஓ அந்தணர்களில் சிறந்தவரே {மந்தபாலரே}, சந்ததியைப் பெற முயற்சி செய்யும்," என்றனர்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "விண்ணுலகவாசிகளின் இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட மந்தபாலர், குறுகிய காலத்தில் எப்படி நிறைந்த மக்கள் செல்வத்தைப் பெறுவது என்பது குறித்து சிந்தித்தார். சிறிது நேரம் சிந்தித்த அந்த முனிவர், படைப்புகளில் பறவைகளே விரைவாக இனவிருத்தி செய்பவை என்பதைக் கண்டார். உடனே அவர் ஒரு சாரங்கப் பறவையாக மாறி, அதே இனத்தில் ஜரிதை {Jarita} என்ற பெயர் கொண்ட ஒரு பெண் பறவையையுடன் உறவு வைத்துக் கொண்டார். அவளிடம் அவர் நான்கு மகன்களைப் பெற்றார். அவர்கள் நால்வரும் வேதம் உரைப்பவர்களாக ஆனார்கள். அவர்கள் முட்டைகளில் இருக்கும்போது, அந்த நான்கு மகன்களையும் அவர்களின் தாயையும் கானகத்தில் விட்டுவிட்டு லபிதையிடம் (Lapita-லபிதை என்ற பெயரில் அழைக்கப்பட்ட மற்றொரு மனைவியிடம்) சென்றுவிட்டார். ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, அந்த மேன்மை மிகுந்த முனிவர் லபிதையின் துணை நாடி சென்று விட்டபிறகு, தனது சந்ததிகளின் மீது பாசம் கொண்ட ஜரிதை மிகவும் சிந்திக்கலானாள். தந்தையால் அந்தக் கானகத்தில் அவர்கள் கைவிடப்பட்டாலும், ஜரிதையின் முட்டையிலிருந்த அந்த முனிவரின் {மந்தபாலரின்} குழந்தைகளைக் கைவிடாமல் பாசத்துடன் காத்துவந்தாள். தனது இனத்துக்கே உரிய தாய்ப்பாசத்துன் அவள் {ஜரிதை}, அந்தப் பிள்ளைகளைப் பெற்று வளர்த்து வந்தாள். சில காலம் கழித்து, லபிதையுடன் உலவிக் கொண்டிருந்த அந்த முனிவர் {மந்தபாலர்} காண்டவ வனத்தை நோக்கி அதை எரிக்க வரும் அக்னியைக் கண்டார். பிறகு அந்த அந்தணர் மந்தபாலர், அக்னியின் நோக்கத்தை அறிந்து, குழந்தைகளாய் இருந்த தனது பிள்ளைகளையும் நினைத்துப் பார்த்து, பெரும் சக்தி கொண்ட அண்டத்தின் பிரதிநிதியான, அந்த நெருப்பு தெய்வத்தை திருப்திப்படுத்தினார். இறகு முளைக்காத தனது பிள்ளைகளுக்கு வார்த்தை சொல்ல விரும்பிய அவர் {மந்தபாலர்} அக்னியிடம், "ஓ அக்னியே, நீயே இந்த உலகங்களின் வாயாவாய்! நீயே வேள்வியில் ஊற்றப்படும் புனித நெய்யைச் சுமந்து செல்பவன்! ஓ (பாவங்களை} சுத்தப்படுத்துபவனே, நீயே அனைத்து உயிர்களின் கூட்டுக்குள்ளும் அரூபமாக இருக்கிறாய்! கற்றவர்கள் உன்னை மூன்று தன்மைகள் படைத்த ஒருவனாகச் சொல்கிறார்கள். ஞானமுள்ளவர்கள் உன்னை எட்டு (வாய்கள்) நிலைகள் கொண்டவனாக நினைத்து உனது முன்பிலேயே வேள்விகளைச் செய்கிறார்கள்.  பெரும் முனிவர்கள், இந்த அண்ட மே உன்னால் படைக்கப்பட்டது என்று தீர்மானிக்கிறார்கள். ஓ வேள்வி நெய்யை உண்பவனே, நீ இன்றி இந்த மொத்த அண்ட மும் ஒரே நாளில் அழிந்துவிடும். தங்கள் மனைவியருடனும், பிள்ளைகளுடனும் உன்னை வணங்கும் அந்தணர்கள் நித்தியமான நிலைத்த பகுதிகளை வென்று தங்கள் காரியங்களைச் சாதிக்கிறார்கள். ஓ அக்னியே, கற்றவர்கள் உன்னை விண்ணில் மின்னலுடன் இருக்கும் மேகம் என்று சொல்கிறார்கள். ஓ அக்னியே, உன்னால் உமிழப்படும் சுடர்கள் அனைத்து உயிர்களையும் உட்கொள்ளும். ஓ பெரும் பிரகாசம் கொண்டவனே, இந்த அண்ட மே உன்னால் படைக்கப்பட்டது. வேதங்கள் உனது வார்த்தையே. அனைத்து உயர்களும், அசைவனவுன் அசையாதனவும், உன்னையே நம்பி இருக்கின்றன. நீர் முதன்மையாக உன்னையே நம்பி இருக்கிறது. அண்டமும் உன்னையே நம்பி இருக்கிறது. காணிக்கைகளாகக் கொடுக்கப்படும் சுத்தீகரிக்கப்பட்ட நெய்யும், உணவுப் படையலையும் பித்ருகளுக்குக் கொடுப்பவன் நீயே. ஓ தெய்வமே, நீயே உட்கொள்பவன், நீயே படைப்பவன், நீயே பிருஹஸ்பதி. நீயே அசுவினி இரட்டையர்கள்; நீயே சூரியன், நீயே சோமன் {சந்திரன்}, நீயே வாயு," என்று வேண்டினார்.

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "ஓ ஏகாதிபதி, இப்படி மந்தபாலரால் புகழ்ந்து கொண்டிருக்க, அக்னி அந்த அளக்கமுடியாத சக்தி கொண்ட முனிவரிடம் திருப்தி கொண்டு, அவரிடம், "நான் உமக்கு என்ன செய்ய வேண்டும்?" என்று கேட்டான். அப்போது குவிந்த கரங்களுடன் மந்தபாலர் சுத்தீகரிக்கப்பட்ட நெய்யைச் சுமப்பவனிடம் {அக்னியிடம்}, "நீ காண்டவ வனத்தை எரிக்கும்போது எனது பிள்ளைகளை விட்டுவிடு," என்று கேட்டார். அதற்கு அந்த சுத்தீகரிக்கப்பட்ட நெய்யைச் சுமப்பவன் {அக்னி}, "அப்படியே ஆகட்டும்" என்றான். ஆகையால், ஓ ஏகாதிபதி {ஜனமேஜயா}, அவன் காண்டவ வனத்தை எரித்த போது மந்தபாலரின் பிள்ளைகளை எரிக்கவில்லை."

"அர்ஜுனா! என்னைக் காப்பாற்று," என்றான் மயன்! - ஆதிபர்வம் பகுதி 230

"Arjuna! Save me," said Maya! | Adi Parva - Section 230 | Mahabharata In Tamil

(மய தரிசன பர்வம் - 1)

கிருஷ்ணன் பல உயிரினங்களைக் கொன்றது; தேவர்கள் பின்வாங்கியது; இந்திரனுக்கு ஒரு அரூபக் குரல் எச்சரித்தது; மயன் தப்புவதை கிருஷ்ணன் கண்டது; மயனை அர்ஜுனன் காத்தது; அர்ஜுனன் வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டு அக்னியும் அவனை விட்டுவைத்தது.

வைசம்பாயனர் சொன்னார், "பிறகு அந்த காண்டவ வன வாசிகளான, தானவர்கள், ராட்சசர்கள், நாகர்கள், ஓநாய்கள், கரடிகள் மற்றும் மற்ற காட்டு விலங்குகள், மதம் கொண்ட யானைகள், புலிகள், பிடரி மயிர் கொண்ட சிங்கங்கள், மான்கள், நூற்றுக்கணக்கான எருமைகள், பறவைகள், பலதரப்பட்ட மற்ற உயிரினங்கள் அனைத்தும் விழுந்து கொண்டிருக்கும் கற்களால் பயந்து, மிகுந்த துயரத்துக்கு உள்ளாகி எல்லாப்புறங்களிலும் பறக்க ஆரம்பித்தனர். அவை (எல்லாப்புறமும் பற்றி எரியும்} கானகத்தையும், ஆயுதத்துடன் தயாராக நிற்கும் கிருஷ்ணனையும், அர்ஜுனனையும் கண்டன.

தெளிவாகக் கேட்கும் பயங்கரமான சத்தங்களால் பயம் கொண்ட அந்த உயிரினங்கள் தங்கள் நகரும் சக்தியை இழந்தன. பல இடங்களில் கானகம் பற்றி எரிவதையும், தனது ஆயுதங்களுடன் தங்களைத் தாக்கத் தயாராக நிற்கும் கிருஷ்ணனையும் கண்ட அவை, அச்சத்துடன் கதறின. அந்தப் பயங்கர ஆரவாரத்தாலும், நெருப்பின் சீற்றத்தாலும், அந்த மொத்தச் சுற்றுப்புறமே எச்சரிக்கும் மேகங்களைப் போல சத்தம் நிறைந்ததாக இருந்தது. கரிய நிறம் கொண்ட, பலம் நிறைந்த கேசவன் {கிருஷ்ணன்} அவற்றை அழிக்க, தீ கக்கும் சுய சக்தியாலேயே பிரகாசமான தனது பெரிய சக்கரத்தைச் சுழற்றி வீசினான். தானவர்களும் ராட்சசர்களும் அடங்கிய அந்தக் கானகவாசிகள், அந்த ஆயுதத்தால் தாக்கப்பட்டு, நூறு துண்டுகளாக வெட்டப்பட்டு, அக்னியின் வாயில் விழுந்தனர். கிருஷ்ணனின் சக்கரத்தால் சிதைக்கப்பட்ட அந்த அசுரர்கள், அவர்களது கொழுப்பிலும் ரத்தத்தில் நனைந்து மாலை நேர மேகங்கள் போல இருந்தனர். ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, அந்த விருஷ்ணி குலத்தவன் {கிருஷ்ணன்} மரணமே அங்கு நேராக வந்து நடப்பது போல, பிசாசங்களையும், பறவைகளையும், நாகர்களையும் மற்ற விலங்குகளையும் ஆயிரக்கணக்கில் கொன்று நகர்ந்து கொண்டிருந்தான். எதிரிகளைக் கொல்பவனான கிருஷ்ணனின் கரங்களில் இருந்து தொடர்ந்து வீசப்பட்ட அந்தச் சக்கரம், எண்ணிலடங்கா உயிரினங்களைக் கொண்டு மறுபடி மறுபடி அவன் கரங்களுக்கே திரும்பிக் கொண்டிருந்தது. படைக்கப்பட்ட அனைத்து உயிர்களின் ஆன்மாவான கிருஷ்ணனின் உருவமும் முகமும், அவன் பிசாசங்களையும், நாகர்களையும், ராட்சசர்களையும் கொன்று கொண்டிருக்கும்போது பார்ப்பதற்கு மிகக்கடுமையாக இருந்தது. அங்கே கூடியிருந்த தேவர்களில் யாரும் கிருஷ்ணனையோ அர்ஜுனனையோ வீழ்த்த முடியவில்லை. கிருஷ்ணன் மற்றும் அர்ஜுனன் ஆகியோரின் பலத்தால் எரிந்து கொண்டிருந்த கானகத்தை இனி காக்க முடியாது என்று கண்ட தேவர்கள், காட்சியில் இருந்து மறைந்தார்கள். பிறகு, ஓ ஏகாதிபதியே {ஜனமேஜயனே}, நூறு வேள்விகளைச் செய்தவன் (இந்திரன்), தேவர்கள் பின்வாங்கியதைக் கண்டு, மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்து, கிருஷ்ணனையும், அர்ஜுனனையும் பாராட்டினான். தேவர்கள் சண்டையிடுவதைக் கைவிட்டதும், உருவமற்ற ஒலி {அசரீரி}, நூறு வேள்விகளைச் செய்தவனிடம் {இந்திரனிடம்} ஆழமாகவும் சத்தமாகவும், "உனது நண்பனான பாம்புகளின் தலைவன் தக்ஷகன் கொல்லப்படவில்லை! காண்டவ வனம் எரியூட்டப்படும் முன்பே அவன் குருக்ஷேத்திரத்திற்குப் பயணப்பட்டுவிட்டான். ஓ வாசவா {இந்திரா}, வாசுதேவனும் {கிருஷ்ணனும்], அர்ஜுனனும் போர்க்களத்தில் யாராலும் வீழ்த்தப்பட முடியாதவர்கள் என்பதை எனது வர்த்தைகளால் அறிந்து கொள்! அவர்கள் {கிருஷ்ணனும், அர்ஜுனனும்} சொர்க்கவாசிகளால் கேள்விப்படப்படும் பழங்காலத்தின் தெய்வங்களான நரனும் நாராயணனும் ஆவர்! அவர்களது சக்தியையும் வீரத்தையும் பற்றி நீ அறிவாய். போர்க்களத்தில் வெல்லப்பட முடியாத அந்த பழைய முனிவர்களில் சிறந்தவர்கள், உலகத்தில் யாராலும் வெல்லப்பட முடியாதவர்கள்! அவர்கள் தேவர்களாலும் அசுரர்களாலும், யக்ஷர்களாலும், ராட்சசர்களாலும், கந்தர்வர்களாலும், மனிதர்களாலும், கிண்ணரர்களாலும், நாகர்களாலும் மதிக்கப்பட வேண்டியவர்கள்.

ஆகையால், ஓ வாசவா {இந்திரா}, அனைத்து தேவர்களுடன் சேர்ந்து நீயும் இந்த இடத்தை விட்டுச் செல்வதுதான் உனக்குத் தகும். காண்டவத்தின் அழிவு விதியால் நிர்ணயிக்கப்பட்டது!", என்றது. பிறகு இறவாதவர்களின் தலைவன் {இந்திரன்} அந்த வார்த்தைகளை உண்மை என்று ஏற்று, தனது கோபத்தையும் பொறாமையையும் கைவிட்டு, சொர்க்கத்திற்குத் திரும்பினான். ஓ ஏகாதிபதியே {ஜனமேஜயனே}, சொர்க்கவாசிகள், சிறப்புமிகுந்த இந்திரன் சண்டையைக் கைவிட்டதைக் கண்டு, அவனைத் தங்கள் அனைத்து படைவீரர்களுடன் தொடர்ந்தனர். பிறகு, அந்த வீரர்களான வாசுதேவனும் {கிருஷ்ணனும்}, அர்ஜுனனும், தேவர்கள் பின்வாங்குவதைக் கண்டு சிம்மகர்ஜனை செய்தனர். ஓ ஏகாதிபதியே {ஜனமேஜயா}, இந்திரன் காட்சியை விட்டு அகன்றதும், கேசவனும் {கிருஷ்ணனும்}, அர்ஜுனனும் மிகுந்த மகிழ்ச்சி கொண்டனர். பிறகு அந்த வீரர்கள், அந்தக் கானகம் எரிவதற்கு அச்சமற்று துணை புரிந்தார்கள். காற்று மேகங்களை சிதற வைப்பது போல, அர்ஜுனன் தேவர்களைச் சிதற வைத்தான். அந்தக் கானகத்தில் வசித்த எண்ணற்ற உயிர்களைத் தனது கணை மழையால் கொன்றான். அர்ஜுனனின் கணைகளால் வெட்டப்பட்ட கணக்கற்ற உயிர்களில் ஒன்று கூட, அந்த எரியும் கானகத்திலிருந்து தப்ப முடிய வில்லை. சண்டையிடுவதற்கு அப்பாற்பட்டு, அங்கிருந்த பலம்வாய்ந்த உயிர்களில் ஒருவராலும் அர்ஜுனனின் கணை பொய்ப்பதைக் காண முடியவில்லை.. சில நேரங்களில் ஒரு கணையால் நூற்றுக்கணக்கான உயிர்களையும், சில நேரங்களில் ஒரு உயிரை நூற்றுக்கணக்கான கணைகளாலும் துளைத்துக் கொண்டே அர்ஜுனன் தனது தேரில் நகர்ந்தான். உயிரற்ற அந்த விலங்குகள், மரணத்தால் அடிக்கப்பட்டது போல தானாகவே அக்னியின் (நெருப்பு தேவன்) வாயில் விழுந்தன. நதியின் கரைக்குச் சென்றாலும், சமமற்ற தரைக்குச் சென்றாலும், சுடுகாட்டுக்குச் சென்றாலும், எங்கு சென்றாலும் அந்த உயிரினங்கள் வெப்பத்தால் துன்பத்துக்குள்ளாயின. பல விலங்குகள் வலியால் கதறின. யானைகளும், மான்களும், ஓநாய்களும் துன்பத்தால் கதறின. அந்த சத்தங்களைக் கேட்ட கங்கையிலும் கடலிலும் இருந்த மீன்களும், அந்தக் கானகத்தில் வசித்த வித்யாதரர்கள் என்ற பல்வேறு இனங்களும் மிகுந்த அச்சத்துக்கு உள்ளாயின. ஓ பலம் வாய்ந்த கரம் கொண்டவனே {ஜனமேஜயா}, அவர்களுடன் தனியாக சண்டைக்கு நின்ற எந்த உயிரினத்தாலேயும் கரிய நிறம் கொண்ட அர்ஜுனனையும், ஜனார்த்தனனையும் {கிருஷ்ணனையும்} காணக்கூட முடியவில்லை. ஹரி {கிருஷ்ணன்} தன்னை நோக்கி விரைந்து வந்த ராட்சசர்களையும், தானவர்களையும், நாகர்களையும் தனது சக்கரத்தால்{சக்கராயுத்தால்} கொன்றான். அந்தச் சக்கரத்தின் வேகமான நகர்தலால் அந்தப் பெரும் உடலில் இருந்த தலைகள் கொய்யப்பட்டு, உயிர் மாய்க்கப்பட்ட அவர்களது உடல்கள் எரியும் நெருப்புக்குள் விழுந்தன. பெரும் அளவிலான சதை, ரத்தம், கொழுப்பு ஆகியவற்றால் பெரும் திருப்திக் கொண்ட சுடர்கள், சுருள்புகை இல்லாமல் பெரும் உயரத்திற்கு எழுந்தன.

பிரகாசமான தாமிரக் கண்களையுடைய ஹூதாசனன் (நெருப்பு கடவுள்), எரியும் நாவுடனும், பெரிய வாயுடனும், நெருப்புப் போன்ற கூந்தலுடனும் இருந்தான். கிருஷ்ணன் மற்றும் அர்ஜுனனின் உதவியால், தேன் ஊற்றைக் குடிப்பது போல விலங்குகளின் கொழுப்பைக் குடித்து மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்தான். பெரும் திருப்தியடைந்த அக்னி பெரும் இன்பம் அடைந்தான். தக்ஷகனின் வசிப்பிடத்திலிருந்து மயன் {Maya} எனும் அசுரன் தப்புவதை மதுவைக் கொன்றவன் {கிருஷ்ணன்} திடீரெனக் காண நேர்ந்தது. வாயுவை ரதசாரதியாகக் கொண்ட அக்னி, தலையில் ஜடாமுடி தரித்தவரின் உடலுடன், மேகங்களைப் போல கர்ஜித்து அந்த அசுரனை கண்டு அவனை {மயனை}உட்கொள்ள விரும்பினான்.

அசுரனைக் {மயாசுரனைக்} கண்ட வாசுதவேன் {கிருஷ்ணன்}, அவனை அடிக்கத் தயாராக தனது சக்கரத்தை உயர்த்தி பிடித்தபடி நின்றான். பின்னால் அவனை {மாயாசுரனை} எரித்துவிட அக்னி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போது மயன், "ஓ அர்ஜுனா, என்னிடம் ஓடிவா, என்னைக் காப்பாற்று!" என்றான். இந்த அச்சம் கலந்த குரலைக் கேட்ட அர்ஜுனன், "அஞ்சாதே" என்றான். அர்ஜுனனின் அந்தக் குரல், ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, மயனுக்கு உயிர் கொடுத்தது போல இருந்தது. பிருதையின் {குந்தியின்} கருணை கொண்ட மகன் {அர்ஜுனன்} மயனிடம் அஞ்சுவதற்கு ஒன்றுமில்லை என்று சொன்னதால், தாசார்ஹ குலத்தைச் சேர்ந்தவன் {கிருஷ்ணன்}, அதற்கு மேல் நமுச்சியின் சகோதரனான மயனைக் கொல்ல விரும்பவில்லை. அக்னியும் அவனை எரிக்கவில்லை."

வைசம்பாயனர் தொடர்ந்தார், "இந்திரனால் பாதுகாக்கப்பட கானகத்தை, கிருஷ்ணன் மற்றும் பார்த்தனின் தயவால், அந்த புத்திகூர்மையைக் கொடையாகக் கொண்ட அக்னி பதினைந்து நாட்களுக்கு எரித்தான். அந்தக் கானகம் எரிந்த போது அக்னி அந்தக் கானகவாசிகளில் ஆறு பேரை மட்டுமே விட்டு வைத்தான். அவர்கள் அஸ்வசேனன் {தக்ஷகனின் மகன்}, மயன், மற்றும் நான்கு சாரங்கப் பறவைகள் ஆகிய அறுவர் ஆவர்.